Струна - BALU

Посреди ночи горит огнём кабак

В том кабаке в трубке тлеет табак

Путник тянет дым не спеша,

Устали ноги от дороги, и еле дыша,

Опрокинув стопку, затянул песню

Голосом хриплым, но нет той песни чудесней

Гонит ветер искры огня и клубы дыма,

Не задевая путника, пролетая мимо

Вокруг шум, суета, люди толпой бегут вон

От потолка до пола всё объято костром:

От покрытого лаком паркета

До рамки портрета

Путник играет на гитаре, не страшась огня

Злит старую с косой, её к себе маня

«Забери меня ну же» — поёт ей в лицо

И вдруг вокруг вмиг застыло всё

Не выкинешь из песни поэта путника слов

Душевный зов, от которого стынет кровь

Его раненое сердце болит, но бьётся

И из него кровоточа эта песня льётся:

«Я потерял всех, кого можно и нельзя

В небесные края отправилась моя семья

Простите старика, не уберег вас, дети

Пустое сердце пленили хмельные цепи

Я видел много слез, страданья, боли

Давно сдул ветер перемен песок страха с ладони

Смысл жизни разбит как стеклянная тара

Путеводная звезда меркла, не блистала

Да ну, её давно уж утопил в Дону

Она шла ко дну, и я с нею тонул

Думал, уснул, но не тут-то было

Тепло из дома ушло, а его крыша сгнила».

Языки пламени прильнули к плечам плотно

Огонь, художник, кисти, ожоги, тело, полотно

Как карточный дом валились пепельные дюны,

Финальный аккорд порвал нить жизни и струны

Не суди строго, друг, поэт сегодня пьян

И как все люди, поэт не без изъяна

Пусть сегодня бокал мне залечит раны

Под пламя костра и песню гитары

Не суди строго, друг, поэт сегодня пьян

И как все люди, поэт не без изъяна

Я пью за тех, кто меньше нас тут пожил

И всё же, быть может, свидимся мы позже

Түн ортасында таверна отқа оранады

Сол тавернада темекі түтікте тұтанып жатыр

Саяхатшы түтінді баяу тартады,

Жолдан шаршаған аяқтар және әрең тыныс,

Стекті қағып, ән айтты

Қарлығаш дауыспен, бірақ бұдан артық тамаша ән жоқ

Жел от ұшқындары мен түтін бұлттарын шығарады,

Саяхатшыға тиіспей, ұшып өтті

Айнала шу, бос әурешілік, көп адамдар қашып кетеді

Төбеден еденге дейін бәрі отпен жабылған:

Лакпен қапталған паркеттен

Портреттік жақтауға дейін

Саяхатшы оттан қорықпай гитарада ойнайды

Орақ ұстаған ашулы кәрі, оны өзіне шақырады

«Мені дәл қазір алыңыз» - деп оның жүзіне ән айтады

Және кенеттен айнала кенет қатып қалды

Ақынның жырынан сөз тастай алмайсың

Жан шақырады, одан қан суытады

Оның жаралы жүрегі ауырады, бірақ соғады

Ал мына ән одан қан тамады:

«Мен істей алатын және жасай алмайтындардың барлығын жоғалттым

Менің отбасым жұмаққа кетті

Кешіріңіз қарияны, құтқармады сендерді балалар

Бос жүректі мас күйінде баурап алған

Мен көп жасты, азапты, азапты көрдім

Өзгеріс желі алақандағы қорқыныш құмын әлдеқашан ұшырды.

Өмірдің мәні шыны ыдыстай сынған

Жол көрсетуші жұлдыз сөнді, жарқыраған жоқ

О, оны баяғыда Донға батырып жіберген

Ол түбіне кетті, мен онымен бірге батып кеттім

Мен ұйықтап қалдым деп ойладым, бірақ сонда болды

Үйдің жылуы шығып, төбесі шіріп кеткен».

Жалын тілдері иығына мықтап жабысты

Өрт, суретші, қылқалам, күйік, дене, кенеп

Күл төбелері карталар үйіндей құлады

Соңғы аккорд өмірдің жібін үзіп, жіптерді үзді

Қатаң үкім шығарма, дос, ақын бүгін мас

Ал барша халық сияқты ақында да кемшілік жоқ емес

Шыны бүгін менің жарамды емдесін

Оттың жалыны мен гитараның әні астында

Қатаң үкім шығарма, дос, ақын бүгін мас

Ал барша халық сияқты ақында да кемшілік жоқ емес

Мен мұнда бізден аз тұратындар үшін ішемін

Сонда да, мүмкін кейінірек көретін шығармыз