E chiove - Andrea Bocelli

Comm'è stretta 'sta via,

à ‘ggente nun ce.

cape,

se fa ‘na prucessione,

ca cammina chianu chianu.

Nun è muorto nisciuno,

nun è 'o santo e nisciuno,

nun se sente 'na voce

e nun sona 'na campana.

E intanto 'o core aspetta

ca s’arapene 'e funtane.

E chiove, n’capo 'e criature,

vulesse arravuglià 'sta luna

cu’na funa

pe m’a purtà luntano,

pe m’a purtà luntano

addò 'o cielo che è cielo nun

se fa mai scuro.

E chiove, n’terra c nisciuno,

vulesse cummannà pe

spremmere ‘e dulure

dinto a 'stu ciummo amaro,

ca nun canosce ‘o mare,

pecchè 'o mare è luntano

eppure sta vicino.

Comm'è 'llonga 'sta via,

pecchè nun sponta mai,

se perde dint' 'e 'pprete,

'mmiezo 'e carte arravugliate,

sotto 'a l’evera 'e muro

ca s’arrampeca e 'ggiura,

'e jastemme de’juorne,

‘e serate senza pane.

E intanto 'o core aspetta

ca s’arapene 'e funtane.

E chiove, n’capo 'e criature,

vulesse arravuglià 'sta luna

cu ‘na funa

pe m’a purta luntano,

pe m’a purta luntano

addiò 'o cielo che è cielo nun

se fa mai scuro.

E chiove, n’terra e nisciuno

vulesse cummannà pe spremmere ‘e

dulure

dinto a 'stu ciummo amaro,

ca nun canosce ‘o mare,

pecchè 'o mare è luntano

eppure sta vicino.

Dinto a 'stu ciummo amaro,

ca nun canosce ‘o mare,

pecchè 'o mare è luntano

eppure sta vicino.

Comm'è stretta 'sta via,

à ‘ggente nun ce.

шапан,

se fa ‘na prucessione,

ca cammina chianu chianu.

Nun è muorto nisciuno,

nun è 'o santo e nisciuno,

nun se sente 'na voce

e nun sona 'na campana.

E intanto 'o core aspetta

ca s’arapene 'e funtane.

E chiove, n’capo 'e criature,

vulesse arravuglià 'sta luna

cu’na funa

pe m’a purta luntano,

pe m’a purta luntano

addò 'o cielo che è cielo nun

se fa mai scuro.

E chiove, n’terra c nisciuno,

vulesse cummannà pe

spremmere ‘e dulure

dinto a 'stu ciummo amaro,

ca nun canosce 'o бие,

pecchè 'o mare è luntano

эппуре ста висино.

Comm'è 'llonga 'sta via,

pecchè nun sponta mai,

se perde dint' 'e 'pprete,

'mmiezo 'e carte arravugliate,

sotto 'a l'evera'e muro

ca s’arrampeca e 'ggiura,

'e jastemme de'juorne,

‘e serate senza pane.

E intanto 'o core aspetta

ca s’arapene 'e funtane.

E chiove, n’capo 'e criature,

vulesse arravuglià 'sta luna

cu ‘na funa

pe m’a purta luntano,

pe m’a purta luntano

addiò 'o cielo che è cielo nun

se fa mai scuro.

E chiove, n’terra e nisciuno

vulesse cummannà pe spremmere ‘e

дөрекілік

dinto a 'stu ciummo amaro,

ca nun canosce 'o бие,

pecchè 'o mare è luntano

эппуре ста висино.

Dinto a 'stu ciummo amaro,

ca nun canosce 'o бие,

pecchè 'o mare è luntano

эппуре ста висино.