Стена - Анатолий Крупнов

Чувство знакомое - холод бежит по спине.

Чувство преграды - я вновь приближаюсь к стене.

Снова на камень рука натыкается: Стой!

Снова стена предлагает вступить с нею в бой.

Серой громадою высится над головой.

Годы проходят, стена остается стеной.

Сколько потерянных лиц отражает она.

Сколько потерянных лет за спиной...

Стена!

В камень шершавый впиваются руки с тоской.

Как в лихорадке бурлит муравейник людской.

Яркие вспышки на сумрачном небе видны.

Блики ложатся на вздыбленный гребень стены.

Серой громадою высится над головой.

Годы проходят, стена остается стеной.

Сколько потерянных лиц отражает она.

Сколько потерянных лет за спиной...

Стена!

Таныс сезім - арқадан суық өтеді.

Кедергі сезімі - мен қайтадан қабырғаға жақындадым.

Тағы да қол тасқа сүрініп: Тоқта!

Тағы да қабырға онымен күресуді ұсынады.

Сұр түсті масса бастың үстіне көтеріледі.

Жылдар өтеді, қабырға қабырға болып қалады.

Қаншама жоғалған жүзді көрсетеді.

Қаншама бос өткен жылдар артта қалды...

Қабырға!

Дөрекі тасты мұңмен қол қазып.

Дене қызуы көтерілген адам құмырсқасының илеуіндей.

Күңгірт аспандағы жарқыраған жарқылдар көрінеді.

Жарқыраған сәуле қабырғаның төбесіне түседі.

Сұр түсті масса бастың үстіне көтеріледі.

Жылдар өтеді, қабырға қабырға болып қалады.

Қаншама жоғалған жүзді көрсетеді.

Қаншама бос өткен жылдар артта қалды...

Қабырға!