Verlaine - Alcione

Les sanglots longs

Des violons

De l’automne

Blessent mon coeur

D’une langueur monotone.

Tout suffocant

Et blême, quand

Sonne l’heure,

Je me souviens

Des jours anciens

Et je pleure;

Et je m’en vais

Au vent mauvais

Qui m’emporte

Deci, delà,

Pareil à la Feuille morte.

Les sanglots longs

Des violons

De l’automne

Blessent mon coeur

D’une langueur monotone.

Ұзақ жылайды

Скрипкалар

Күздің

жүрегімді ауыртты

Монотондылықпен.

Барлығы тұншығып жатыр

Ал ақшыл, қашан

Сағатты соғады,

Менің есімде бар

өткен күндер

Ал мен жылаймын;

Ал мен кетемін

Жаман желде

мені кім алып кетеді

Мұнда және мұнда,

Өлі жапырақ сияқты.

Ұзақ жылайды

Скрипкалар

Күздің

жүрегімді ауыртты

Монотондылықпен.