Biz Üç Kişiydik - Ahmet Kaya

Biz üç kişiydik;

Bedirhan, Nazlıcan ve ben

Üç ağız, üç yürek, üç yeminli fişek!

Adımız bela diye yazılmıştı dağlara taşlara

Boynumuzda ağır vebal, koynumuzda çapraz tüfek

El tetikte, kulak kirişte ve sırtımız toprağa emanet

Baldıran acısıyla ovarak üşüyen ellerimizi

Yıldız yorgan altında birbirimize sarılırdık

Deniz çok uzaktaydı ve dokunuyordu yalnızlık

Gece uçurum boylarında, uzak çakal sesleri

Yüzümüze, ekmeğimize, türkümüze çarpar geçerdi

Göğsüne kekik sürerdi Nazlıcan, tüterdi buram buram

Gizlice ona bakardık, yüreğimiz göçerdi

Belki bir çoban kavalında yitirdik Nazlıcan’ı

Ateşböcekleriyle bir oldu, kırpışarak tükendi

Bir narin kelebek ölüsü bırakıp tam ortamıza

Kurşun gibi, mayın gibi tutuşarak tükendi

Oy Nazlıcan;

vahşi bayırların maralı

Nazlıcan;

saçları fırtınayla taralı

Sen de böyle gider miydin yıldızlar ülkesine?

Oy Nazlıcan, oy, canevinden yaralı

Nazlıcan;

serin yayla çiçeği

Nazlıcan;

deli dolu heyecan

Göğsümde bir sevda kelebeği

Nazlıcan, ah Nazlıcan

Artık yenilmiş ordular kadar eziktik, sahipsizdik

Geçip gittik, parka ve yürek paramparça

Gerisi ölüm duygusu, gerisi sağır sessizlik

Geçip gittik, Nazlıcan boşluğu aramızda

Bedirhan’ı bir gedikte sırtından vurdular

Yarıp çıkmışken nice büyük ablukaları

Omuzdan kayan bir tüfek gibi usulca

Titredi ve iki yana düştü kolları

Ölüm bir ısırgan otu gibi sarmıştı her yanını

Devrilmiş bir ağaçtı ay ışığında gövdesi

Uzanıp bir damla yaş ile dokundum kirpiklerine

Göğsümü çatlatırken nabzımın tükenmiş sesi

Sanki bir şakaydı bu, birazdan uyanacaktı

Birazdan ateşi karıştırıp bir cigara saracaktı

Oysa ölüm sadık kalmıştı randevusuna, ah

O da Nazlıcan gibi bir daha olmayacaktı

Ey Bedirhan;

katran gecelerin heyulası

Ey Bedirhan;

kancık pusuların belası

Sen de böyle bitecek adam mıydın?

Konuşsana!

Ey Bedirhan;

ey mezarı kartal yuvası

Bedirhan;

mor dağların kaçağı

Bedirhan;

mavi gözleri şahan

Zulamda suskun gece bıçağı

Bedirhan, ah Bedirhan

Biz üç kişiydik;

Üç intihar çiçeği;

Bedirhan, Nazlıcan ve ben

Suphi!

Біз үшеуміз;

Бедирхан, Назлыжан және мен

Үш ауыз, үш жүрек, үш ант патрон!

Атымыз тау-тасқа пәле болып жазылды

Мойнымызда ауыр оба, кеудемізде айқасқан мылтық

Қолды триггерде, құлақты арқалықта және арқамызды жерге қойыңыз

Суық қолдарымызды қанық аурумен уқалау

Жұлдызды көрпенің астында бір-бірімізді құшақтайтынбыз

Теңіз алыс еді, жалғыздық әсер етті

Түнде жартас биіктікте шалғайдағы шалдың дауыстары

Бетімізге, нанымызға, күркетауымызға тиер еді.

Назлыжан кеудесіне тимьянды ысқылайтын, темекі шегетін.

Біз оған жасырын қадала беретін едік, жүрегіміз елжіреп қалатын

Бәлкім, Назлыжанды қойшының құбырында жоғалтып алған шығармыз.

Жалт-жұлт етіп бір болып кетті, Көзін жұмғанша жалмады

Нәзік көбелекті өз ортамызда өлі қалдыру

Қорғасындай, шахтадай өртенген

Назлыжанға дауыс беру;

жабайы төбелердің кереметі

Назликан;

оның шашы боран тараған

Жұлдыздар еліне осылай барар ма едіңіз?

Ой Назлыжан, Ой, үйінен жарақат алды

Назликан;

салқын биік таулы гүл

Назликан;

ессіз толқу

Кеудемдегі махаббат көбелегі

Назликан, о Назликан

Енді жеңіліске ұшыраған әскерлердей ақсақ едік, қаңырап қалдық

Біз саябаққа өтіп, жүрегіміз жыртылды

Қалғаны – өлім сезімі, қалғаны – саңырау үнсіздік

Біз өтіп кеттік, Назлыжан арамыздағы алшақтық

Олар Бедирханның арқасынан оқ атқан.

Көптеген үлкен блокадалар

Иықтан сырғып түскен мылтық сияқты жұмсақ

Ол қалтырап, екі қолы екі жаққа түсті

Ажал оны қалақайдай қоршап алған.

Бұл құлаған ағаш еді, діңі ай сәулесінде

Қолымды созып, көз жасыммен кірпігіңе тигіздім

Кеудемді тарсылдатқанда тамыр соғу дыбысы таусылды

Бұл әзіл-қалжың сияқты болды, ол жақында оянатын болды

Көп ұзамай отты араластырып, темекісін домалатады.

Бірақ ажал тағайындағанына адал болды, а

Ол қайтадан Назлыжан сияқты болмас еді

Эй Бедирхан;

шайырлы түндердің елесі

Эй Бедирхан;

қаншық бәле

Сіз осылай аяқталатын адам болдыңыз ба?

Менімен сөйлесші!

Эй Бедирхан;

о қабір қыран ұясы

Бедирхан;

күлгін таулардың қашқыны

Бедирхан;

тамаша көк көздер

Менің қоймамдағы үнсіз түнгі пышақ

Бедирхан, о, Бедирхан

Біз үшеуміз;

Үш суицид гүлі;

Бедирхан, Назлыжан және мен

Субхи!