Yangın Gecesi - Ahmet Kaya

Yangın gecesinde giyinmiştim

Ateş İstanbul’a bulaşmıştı

Yalnızdım, zehirdim, zehirliydim

Bütün köprülerim atılmıştı

Gemileri ellerimle batırmıştım

İstanbul nefes nefes yanıyordu

Sen tutuşmuştun, yanıyordun

Çığlıkların kulağımdan gitmeyecek

Saçların tutuşmuştu, yanıyordu

Ateş dudaklarına bulaşmıştı

Kimsecik yangını görmüyordu

Bir damlacık su vermiyordu

Sen bir cehennemdin, yanıyordun

İstanbul bir cehennemdi, yanıyordu

Ben eski cehennemdim, yanıyordum

Şiirlerim haykırmaya başlamıştı

Duman beni boğmasa, kör etmezse

Gözlerim kör olmasa, ölmezsem

Seni görsem, suçlu gözlerini görsem

Yangın gecesinde kaybolduğunu

Başıma taş yağmasa düşmezsem

Gemiler ateş almasa, gitmezse

İstanbul yanmasa, sen yanmasan

Ben kendi kendimi yakacaktım

Мен өрт болған түнде киіндім

Өрт Стамбулды шарпыған

Жалғыз болдым, уландым, уландым

Менің барлық көпірлерім лақтырылды

Мен кемелерді қолыммен суға батырдым

Ыстамбұлдың тынысы тарылып жанып жатты

Жалындаған жан едің, жанғансың

Айқайларыңыз өшпейді

Шашың жанған, жанған

Оның ернінде от болды

Өртті ешкім көрмеді

Бір тамшы да су бермеді

Сен тозақ едің, жанып тұрдың

Ыстамбұл тозақ еді, жанып тұрған

Мен ескі тозақ едім, жанып тұрған едім

Өлеңдерім айқайлай бастады

Түтін мені тұншықтырмаса, соқыр болмаса

Көзім соқыр болмаса, өлмесем

Көрсем сені, Кінәлі көздеріңді көрсем

Өрт болған түнде жоғалған

Құлмасам басыма тас түспесе

Егер кемелер өртенбесе, бармаңыз

Ыстамбұл жанбаса, сен күймесең

Мен өзімді өртеп едім