Летучая мышь и ангел - Афазия

Летая по спящему лесу, я что-то заметил во тьме.

Это с подбитым крылом Ангел лежал на траве.

«Не бросай», — прошептал еле слышно и в этих робких словах

Так откровенно и чисто звучали надежда и страх.

И я взял его в черные когти… А утром когда рассвело

Проснулся Ангел здоровым и снова встал на крыло.

Он мне сказал: «Когда-то придется расстаться с тьмой.

Так выбирай: остаешься или летишь со мной?

Там тебе будет не нужно дорогу искать на слух.

Сбрось свои черные крылья и оденься в перья и пух».

И мы полетели сквозь утро, и я увидел в утренней мгле,

Что даже Ангел имеет черную тень на земле,

Что с каждым ангелом было то, что случилось со мной,

Что даже белые внешне, все они с черной душой.

Ұйқыдағы орман арқылы ұшып бара жатып, мен қараңғыда бір нәрсені байқадым.

Қанаты сынған Періште шөпте жатты.

«Тастамаңыз», - деді ол әрең естілетіндей сыбырлады және осы ұялшақ сөздермен

Үміт пен қорқыныш соншалықты ашық және таза естіледі.

Ал мен оны қара тырнақпен алып кеттім... Ал таң атқанда

Періште сау болып оянып, қайтадан қанатқа тұрды.

Ол маған: «Бір күні қараңғылықпен қоштасуға тура келеді.

Сондықтан таңдаңыз: менімен қаласыз ба, әлде ұшасыз ба?

Ол жерде жолды құлақпен іздеудің қажеті жоқ.

Қара қанаттарыңды тастап, қауырсын мен мамық киініңдер».

Біз таңертең ұшып өттік, мен таңғы тұманды көрдім

Жерде періштенің де қара көлеңкесі барын,

Әр періштемен де солай болды

Сырттай ақ болса да, бәрінің жаны қара.