Клетка (хроника одиночного безумия) - 7Раса

Сколько мне еще здесь маяться придется?

Голых ветвей за окном печальная сетка.

Кому-то нравится, что из этого потом выходит.

Но знайте: виной всему пустая клетка.

Я — живая одинокая клетка

В четырех стенах другой, бетонной.

Проводами телефонных линий связана,

Отгорожена рамой оконной

Живая одинокая клетка.

Думала клетка слиться с другой, такой же,

И искры надежды сверкали, но погасли.

Двери восприятия сплюснуты монитором…

Так уж получилось, Олдос Хаксли.

Нас таких миллионы, и нас так много в сети.

Комфорт решает многое, но так пусто внутри

Живой одинокой клетки и другой, такой же, бетонной.

Стал говорить с ее стенами,

Пробовал лезть на них, кричал раме оконной.

Шаги безумия легки, но оглушают

Отзвуком пустой комнаты.

Ты встретишь меня у реки?

Вот и оплыли стены… кома, ты?

Бұл жерде тағы қанша отыруым керек?

Терезе сыртындағы жалаңаш бұтақтар - қайғылы тор.

Кейбір адамдарға одан шыққан нәрсе ұнайды.

Бірақ біліңіз: бос тор кінәлі.

Мен тірі жалғыз камерамын

Басқасының төрт қабырғасында, бетон.

Телефон сымдарымен байланған,

Терезе жақтауымен қоршалған

Жалғыз өмір сүретін ұяшық.

Мен ұяшық басқасымен біріктіріледі деп ойладым, дәл солай,

Үміт ұшқындары жарқ етті, бірақ сөнді.

Қабылдау есіктері монитор арқылы тегістеледі...

Бұл жай ғана болды, Олдос Хаксли.

Біз миллиондағанбыз, ал желіде санымыз өте көп.

Ыңғайлылық көп нәрсені шешеді, бірақ іші соншалықты бос

Тірі жалғыз ұяшық және басқа, дәл сол бетон.

Қабырғаларымен сөйлей бастады,

Мен олардың үстіне шығуға тырыстым, терезе жақтауына айқайладым.

Ақылсыздықтың қадамдары жеңіл, бірақ саңырау

Бос бөлменің жаңғырығы.

Менімен өзен жағасында кездесесің бе?

Сонымен қабырғалар жүзіп кетті ... кома, сен бе?