Of Silent Winds That Whistle Death - Shallow Rivers

Will you follow the curse of a baneful sorrow?

Beyond milestones of death.

To insatiable oblivion

To the end of it all.

Will you follow?

Spell a word that shall befall

With a gleaming light of the leaden dawn

In a sudden rush her heart still beats

A lamented jewel buried deep in tragedies

With all hatred it could keep,

Bleeding so painfully

In vain she blamed the Lord and cried

Her prayers despised by tacit saints

Fed up with a tongue of blasphemy,

Her weakening sighs will end in agony

Oh, hapless Fate of all mankind

When darkness calls a day

In its ending serenade,

Again she awakes

To take a sorrowful fate of the mourner

In every dawn I see

A pale figure appear,

To disastrous chaos dragging me down

Towards the mist I step

In dissonant sanity

Blazing damnation of a sufferer,

In vague blackness haunting me,

Enraging howling whistlers of death

Stealing terror upon me,

The shining vision solidified

Razored reality

Enraged howling whistlers of death

Silent winds whistle

My own disease

I’ve seen a vision flickering

And the beauty of its stillness

From a lifelike breath I could hear a sigh

Then she dropped a tear

Like she was alive

Towards the curse

Now

The gates of everlasting sleep stood wide

Beneath the gale and waterline

She made a step to the frozen land,

Where silent winds whistle death

Light upon us, haze around us

Light upon us descends

And you’re so fragile melting in my arms,

A vision ethereal

The morning fades in tranquil harmonies

A dancing shade slips through my hands

To the untrodden path

Where still immortals stand

A serene shelter for their eternal rest

A hardly beating heart I hear

In a whistler’s melody

Oh, my mind can yield

A wanderer of the lonely sea

To serenade my woes away

A grey fog breaks the dawn

In stirring madness of the blusterous sea

By storming winds

Her sleep disturbed.

Disrupted

She’s still horrified

And tightened to the deck

Oh, how I wish she was alive

Once dashed ashore a fair maid

Far off and desolate

Her drifting corpse of chaos made

To return to life no more

In deep poisonous salted waters

Into the void

And then I saw utter destruction of a visible form

Scorched, wrecked and torn

That fog dispelled upon the shore

Again your body laid frozen

No more my breath could thaw your soul

Each dawn I open my eyes and sigh for you

Қауіпті қайғының қарғысына ілесесіз бе?

Өлім кезеңінен тыс.

Тойымсыз ұмытуға

Барлығының соңына  .

Сіз ілесесіз бе?

Келетін сөзді тапсырыңыз

Қорғасын таңның жарқыраған жарығымен 

Кенеттен оның жүрегі әлі соғады

Қайғылы  терең жерленген зарлы зер

Ол барлық жеккөрінішпен сақтай алады,

Қанша ауырсыну

Ол бекерге Жаратқан Иені кінәлап, жылап жіберді

Оның дұғаларын жасырын әулиелер жек көреді

Күпірлік тілге қарындық,

Оның әлсіреген күрсінуі азаппен аяқталады

О, бүкіл адамзаттың тағдыры

Қараңғылық бір күнді шақырғанда

Оның соңғы серенадасында,

Ол қайтадан оянады

Аза тұтушының қайғылы тағдырын алу

Әр таң сайын көремін

Бозғылт фигура пайда болады,

Мені төмен сүйреп бара жатқан апатты хаос

Тұманға қарай басамын

Диссонанттық санада

Азап шегушінің лаулаған қарғысы,

Мені  бұлдыр қараңғылық,

Өлімнің ызалы ысқырушылары

Үстімдегі қорқынышты ұрлап,

Жарқыраған көзқарас нығайды

Ұстара шындық

Ашулы өлім ысқырушылары

Үнсіз желдер ысқырады

Менің өз ауруым

Мен жыпылықтайтын көріністі көрдім

Оның тыныштығының сұлулығы

Тірі тыныстан мен күрсінгенді еститінмін

Сосын ол көзінен жас ағызды

Ол тірі болғандай

Қарғысқа қарай

Қазір

Мәңгілік ұйқының қақпасы кең болды

Дауыл мен су сызығының астында

Ол мұздатылған жерге қадам жасады,

Тыныш желдер өлім ысқырған жерде

Бізге нұр, айналамызды тұман

Бізге нұр түседі

Ал сен менің құшағымда өте нәзіксің,

Эфирлік көрініс

Таң тыныштық үйлесіммен сөнеді

Қолымды                                    көлеңке                        |

Басылмайтын жолға

Өлмейтіндер әлі тұрған жерде

Олардың мәңгілік демалысы үшін тыныш баспана

Әрең соғып тұрған жүректі естідім

Сыбызғы әуенінде

О, менің ойым көнуі мүмкін

Жалғыз теңізді кезген адам

Менің қайғы-қасіретімді жою үшін

Сұр тұман таңды атады

Толқындаған теңіздің ессіздігінде

Дауылды желдер арқылы

Оның ұйқысы бұзылды.

Бұзылған

Ол әлі қорқады

Палубаға қатты

О, оның тірі болғанын қалаймын

Бірде жағаға жармаңқы қыз шақырды

Алыс және қаңырап

Оның құйылып бара жатқан мүрдесі хаос жасады

Енді өмірге оралу

Терең улы тұзды суларда

Босқа

Содан кейін мен көрінетін форманы мүлдем жойдым

Күйіп кеткен, қираған және жыртылған

Сол тұман жағаға сейілді

Тағы да денең мұздап қалды

Енді менің тынысым сенің жаныңды жібіте алмайды

Әр таң сайын көзімді  ашып, сен үшін күрсінемін