Посвящение знакомому музыканту (Просто странно иногда...) - Машина времени

Просто странно иногда, как меняют нас года, вот беда!

Что сказал бы ты тогда?

А теперь ты говоришь: «Ерунда!»

Я искал в тебе хоть след того, что нас держало вместе столько лет.

Я искал в тебе хоть слабый след того, чего давно в помине нет.

Ты раньше денег не считал, ты всех любил, когда играл, и отдавал.

Теперь тебя не проведешь, — ты не даешь, а продаешь, и тем живешь.

И я спокоен лишь за то, что сейчас не сможет обмануть тебя никто,

Ведь ты теперь всегда готов к тому, что лучше это сделать самому.

Теперь ты знаешь, что почем и не жалеешь ни о чем,

Но где твой дом?

И если твой погас камин

И нет огня — остался дым, что делать с ним?

Говорят, что ты, мол, с той поры весьма повысил качество игры.

Только что ни говори, а мастерством не скроешь пустоты внутри.

Бір қызығы, кейде жылдар бізді қалай өзгертеді, міне, мінеки!

Сонда не айтар едіңіз?

Ал енді сіз: «Бұзақылық!» дейсіз.

Мен сенен, ең болмағанда, бізді осынша жылдар бойы бірге ұстап келген ізін іздедім.

Мен сенен әлдеқашан жоғалып кеткен бірдеңенің тым болмаса әлсіз ізін іздедім.

Бұрын ақша санамайтын едің, ойнағанда бәрін жақсы көретінсің, қайтаратынсың.

Енді сіз алданбайсыз - сіз бермейсіз, сатасыз және осымен өмір сүресіз.

Мен сабырлымын, өйткені қазір сені ешкім алдай алмайды,

Өйткені, қазір сіз мұны өзіңіз жасағаныңыз жақсы екеніне әрқашан дайынсыз.

Енді сіз құнының қанша екенін білесіз және ештеңеге өкінбейсіз,

Бірақ сенің үйің қайда?

Ал егер сіздің каминіңіз сөніп қалса

Ал өрт жоқ - түтін қалды, онымен не істеу керек?

Сол уақыттан бері ойынның сапасын едәуір жақсарттың дейді.

Не десең де, шеберлік іштегі бослықты жасырмайды.