Labyrinth of Glass - 4th Dimension

Fleeing from my rotten thoughts, down I whirled into the spiral

Stifled by guilt and regret, senses drifted afloat nothingness

Foreboding, dawning inside, dragged me in pain towards the Mind’s Abyss…

Godlike glassy walls around, beyond, the Waste unchanging

Will-deprived there I stood, just a pale reflection,

A withered soul, my human sins I’m bound to pay…

Wandering lost in this maze, a garden of entombed emotions and dreams,

Is this the sheer truth 'bout the man I used to be?

Condemned to this stillborn plane, my existence has yet ceased to be,

My inner self once drenched with life is now drained to the lee…

Walking down the silent streets, hollow witness of my own decay

I failed my chance a man to be, pledged myself to quench the higher flame

Still a spark strives, inner sanctum, pleading me to look inward and see…

Velvet light, a Poet’s dusk that mirrors on the ocean

Foaming waves of blue-dye diving on white shores

Could withered wings try to spread and fly again?

Gliding through skies turning bright, ascending infinity, oblivious of time,

Seagulls rejoice their freedom flight

Bound to the dirt still it stands, eyes staring blank at the sun,

My vestige of glass (the man I was…) crumbling to dust…

Wandering lost in this maze, the grave of emotions and forgotten dreams,

Essence of life reached out to me

Urge for enlightenment stirs, I’ve glimpsed the Idyll redeemed,

Spreading my wings… (a newborn child…) I set out to live…

Шірік ойлардан қашып, спиральға айналдым

Кінә мен өкініштен тұншыққан сезімдер ешнәрсеге көшті

Алдын ала болжау, іштей таң атып, мені Ақылдың тұңғиығына сүйреп  сүйреп    сүйретті...

Айналасында құдайға ұқсайтын шыны қабырғалар, Қалдықтар өзгермейді

Еріксіз мен тұрдым, жай ғана бозғылт шағылысу,

Кеуіп қалған жаным, менің адамдық күнәларымды төлеуге   міндетті  боламын...

Осы лабиринтте адасып, сезімдер мен армандар бағында,

Бұл мен бұрынғы адам туралы шындық па?

Осы өлі ұшаққа сотталған менің тіршілігім әлі болмады,

Менің өмір сүрген бір кездері менің өмір сүрген адамым қазір Лиге ағып кетті ...

Тыныш көшелермен жүріп келе жатырмын, өзімнің тозғанымның куәсі

Мен адам болу мүмкіндігімді алмадым, жоғарғы жалынды сөндіремін болдым

Әлі де бір ұшқын ұмтылады, ішкі киелі орын, мені ішіне қарап көруге өтінеді...

Барқыт нұры, Ақынның мұхитқа айна  айналған ымырт

Ақ жағаларда көгілдір бояғыштардың көбіктенген толқындары

Құрғаған қанаттар жайылып, қайтадан ұшуға әрекеттенуі мүмкін бе?

Аспанмен сырғанап, жарқырап, шексіздікке көтеріліп, уақытты елемей,

Шағалалар өздерінің еркін ұшқанына қуанады

Кірге байланған ол әлі күнге дейін, көздері күнге қадалып,

Менің  әйнек таным                                                                                   |

Осы лабиринтте, сезімдер мен ұмытылған армандардың моласында адасып,

Өмірдің мәні маған жетті

Ағартушылыққа ұмтылу, Мен өтелген Идилді көрдім,

Қанатымды жайып… (жаңа туған бала…) Мен өмір сүруге  жолға шықтым...