Опять один - Стас Михайлов

Опять один и только тень немых гардин.

И нету сна, со мной лишь горечь и тоска.

Что ж не идешь?

Мою хандру не отведешь.

Под стать и этот серый дождь, стучит в окно.

Я каждый день ищу тебя в толпе людской,

Но видно мне, так уготовано судьбой.

Входить в наш дом и не увидеть тебя в нем,

Садиться молча за столом и снова ждать.

Проходит дней осенних марафон,

Тоска и грусть опять стучит в мой дом.

Уйдешь ты, скрывшись в темноту ночи,

А губы шепчут мне «Душа кричит».

Как трудно верить, это был не сон.

Ты вся от Бога, ты вошла в мой дом.

Минуты данные нам на двоих,

Сейчас уйдут и не вернут нам их.

Тағы да, үнсіз перделердің жалғыз және жалғыз көлеңкесі.

Ұйқы жоқ, менде тек ащы мен сағыныш.

Неге бармайсың?

Сіз менің блюзімді алмайсыз.

Терезені қағып, осы сұр жаңбырға сәйкес келу үшін.

Мен сені күнде көп адамдардан іздеймін,

Бірақ, тағдырдың жазғанын көріп тұрмын.

Біздің үйге кіріп, сені көрмеу үшін,

Үстелге үнсіз отырыңыз және қайтадан күтіңіз.

Күзгі марафон күндері өтеді,

Сағыныш пен мұң тағы да үйімді қағып тұр.

Кетерсің түннің қараңғысына тығылып,

Ал еріндер маған «Жан айқайлайды» деп сыбырлайды.

Сену қаншалықты қиын, бұл арман емес еді.

Бәрің Құдайдансыңдар, менің үйіме кірдіңдер.

Бізге екі минут берілген,

Енді олар кетеді, бізге қайтармайды.