Осеннее расставание - Стас Михайлов

Этим поздним летом, потерял родную.

Никогда не встречу и не поцелую.

А когда на землю, лист последний ляжет,

Мне расскажет осень, про мою пропажу.

А когда на землю, лист последний ляжет,

Мне расскажет осень, про мою пропажу.

Никогда с тобою, не пройдем по парку,

Где нам что-то пели птицы спозаранку.

Где седая полночь нас к себе манила,

А потом плутовка нас с ума сводила.

Где седая полночь нас к себе манила,

А потом плутовка нас с ума сводила.

Ну, скажи мне осень, «Почему так вышло?».

Лишь печаль приходит и сидит чуть слышно.

А порой бывает, кто-то в дверь стучится,

А глаза открою, это мне лишь снится.

А порой бывает, кто-то в дверь стучится,

А глаза открою, это мне лишь снится.

Осы жаздың аяғында мен өзімді жоғалттым.

Мен ешқашан кездесіп, сүймеймін.

Ал жерге түскенде соңғы жапырақ түседі,

Күз менің жоғалғанымды айтып береді.

Ал жерге түскенде соңғы жапырақ түседі,

Күз менің жоғалғанымды айтып береді.

Ешқашан сенімен емес, біз саябақта жүрмейміз,

Таңертең бізге құстар ән салған жерде.

Сұр шашты түн ортасы бізді өзіне шақырған жерде,

Содан кейін алдау бізді жынды етті.

Сұр шашты түн ортасы бізді өзіне шақырған жерде,

Содан кейін алдау бізді жынды етті.

Ал, күзді айт, «Неге болды?».

Тек мұң келіп, сәл естіліп отырады.

Кейде солай болады, біреу есік қағады,

Ал мен көзімді ашамын, мен тек армандаймын.

Кейде солай болады, біреу есік қағады,

Ал мен көзімді ашамын, мен тек армандаймын.