За озерные платья рябин - Забытая память

Ты прилетела из горного дна.

Улетай.

Как песок осыпал луну на заре.

В это время я спал.

В это время мне снились костры.

И пылающий уголь в глазах…

Навсегда перестала держаться земли…

Незаконченный пост.

Пережатая рожь за плотом.

И за 1000 дней в твоих детских

Сандалиях осталась весна…

Я её сохраню,

Как на влажных губах остаётся пыльца.

Перекину в золу…

И зимой научусь оставаться в тепле.

Ты воронцовой водой напои меня,

Как из старых колодцев течёт пустота

В мои вечно живые цветы.

И покатилось тепло

За озёрные платья рябин.

Где за дымом святых обмывали на каждом ручье.

В это время я спал.

В это время мне снилась вода из их рук.

И улыбка из слёз, проходящего мимо тоски за спиной.

Я летел в мираже.

Я летел и забыл о весне.

Что я ей обещал и тебе говорил перед сном.

Ты меня не буди.

Очень сильно я что-то устал на земле.

А сама уходи, продолжай в лесу слушать костёр.

Таудың түбінен ұштың.

Ұшу.

Таң ата айға құм жауғандай.

Бұл кезде мен ұйықтап жатқанмын.

Осы кезде мен от жағуды армандайтынмын.

Ал көзде отты көмір...

Мәңгілік жерді ұстауды тоқтатты ...

Аяқталмаған пост.

Салдың артына қысылған қара бидай.

Ал 1000 күн балаларыңызда

Сандалдар көктемде қалды ...

Мен оны сақтаймын

Ылғал еріндерде тозаң қалған сияқты.

Мен оны күлге лақтырамын ...

Ал қыста мен жылынуды үйренемін.

Маған су бересің,

Ескі ұңғымалардан бос қалай ағып жатыр

Менің мәңгілік гүлдеріме.

Және жылу айналды

Тау күлінің көл көйлектеріне арналған.

Әулиелер әр ағында түтіннің артында жуылған жерде.

Бұл кезде мен ұйықтап жатқанмын.

Осы кезде мен олардың қолдарынан суды армандайтынмын.

Ал артта мұңды өтіп жатқан көз жасынан күлкі.

Мен миражда ұштым.

Ұштым, көктемді ұмыттым.

Мен оған уәде беріп, ұйықтар алдында айтқаным.

Сіз мені оятпайсыз.

Мен жерде қатты шаршадым.

Ал өзің кет, ормандағы отты тыңдай бер.