Вермат - Забытая память

Очень сильный мороз подарила нам ночь.

Зверьё в небесах улетает домой.

Квадратным окном пропитала насквозь

Электричка узоров дороги ночной.

И молчанье лесов, пенье замкнутых птиц.

Погода моя дарит что-то своё.

У меня нету слов, а у вас нету лиц.

И все крики мои улетают в стекло.

Я опять одинок, ну и пусть, это жизнь.

Лучше буду один, а не в мамке земле.

И свои все обиды я буду топить.

Буду резать метелью и прятать в себе.

А деревья молчат.

А что говорить?

До того хороши, что боишься взглянуть.

Электричка бежит, а мне хочется пить.

У окна стоит чай.

Он остыл — ну и пусть.

А колёса поют, а колёса стучат,

Отражаясь во мне сильным стуком сердец.

На небе звёзды просто молчат.

Просто смотрят в меня.

Просто смотрят мне вслед.

Ах, спасибо вам ночь, что вы рядом со мной.

Спасибо за то, что не уйдёте до утра.

Спасибо за то, что вам не нужен другой.

Спасибо за то, что вам нужен я.

Это каменный пульс, наважденье, вокзал,

Это то, чем живут уже тысячу лет.

Извините, я плач: я просто устал,

Мне просто противен дневной свет.

Мне просто не нужно гулять днём,

Мне лучше ночью пойти в мой лес.

И лучше пойти одному, не вдвоём,

Одному умирать и смеяться за всех.

Дома тоже мой лес встретит снегом меня.

Я ему улыбнусь и в него упаду.

Я забуду про всё, я забуду себя,

Я забуду про холод, я буду в снегу.

А берёзы родные будут плакать со мной,

Когда нежно начну их к себе прижимать.

А вот слёзы увижу я только весной,

Но я точно приду, на ручьи мне плевать.

А пока я качу между белых ветвей,

Почему-то из глаз покатилась слеза.

Но мороз на стекле мне рисует — не смей,

Говорит, что пока ещё не весна.

Өте қатты аяз бізге түнді сыйлады.

Аспандағы аң үйге ұшып келеді.

Төртбұрышты терезе сіңіп кеткен

Түнгі жолдың пойыз үлгілері.

Ал ормандардың тыныштығы, жабық құстардың сайрауы.

Менің ауа-райым өзінше бір нәрсе береді.

Менде сөз жоқ, ал сенде жүз жоқ.

Менің барлық айқайларым стақанға ұшып кетеді.

Мен тағы да жалғызбын, солай болсын, өмір деген осы.

Жер анада емес, жалғыз болғанды ​​жөн көремін.

Ал мен барлық реніштерімді суға батырамын.

Мен оны боранмен кесіп, өзіме жасырамын.

Ал ағаштар үнсіз.

Не айту?

Қарауға қорқатындай жақсы.

Пойыз жүріп жатыр, мен шөлдеп тұрмын.

Терезенің жанында шай бар.

Ол суыды - солай болсын.

Дөңгелектер ән салады, ал дөңгелектер қағады,

Жүректердің қатты соғуымен менің бойымда бейнелеу.

Аспанда жұлдыздар жай ғана үнсіз.

Олар маған қарап тұр.

Олар тек маған қарайды.

Әй, жанымда болғаныңа рахмет түн.

Таң атқанша кетпегеніңізге рахмет.

Басқаны қажет етпегеніңіз үшін рахмет.

Маған керек болғаныңыз үшін рахмет.

Бұл тас пульс, обсессия, станция,

Бұл мың жылдан бері өмір сүрген нәрсе.

Кешіріңіз, мен жылап тұрмын: мен жай ғана шаршадым

Мен жай ғана күнді жек көремін.

Маған күндіз жаяу жүрудің қажеті жоқ

Мен түнде орманыма барғаным жөн.

Бірге емес, жалғыз барған дұрыс,

Бір өліп, бәрі үшін күлетін.

Үйде де менің орманым мені қармен қарсы алады.

Мен оған күлімсіреп, оның ішіне түсемін.

Мен бәрін ұмытамын, мен өзімді ұмытамын,

Суықты ұмытамын, қарда боламын.

Туған қайыңдар менімен бірге жылайды,

Мен оларды ақырын өзіме баса бастағанда.

Бірақ мен көз жасын көктемде ғана көремін,

Бірақ мен міндетті түрде келемін, ағындар маған бәрібір.

Бұл арада мен ақ бұтақтардың арасында тербелемін,

Неге екені белгісіз көзімнен жас ағып кетті.

Бірақ аяз мен үшін әйнекті тартады - батылдық бермейсіз бе,

Көктем әлі келген жоқ дейді.