Einsame Wacht - Wolfchant

Ein donnergrollen durchbohrt die stille

Ein stab aus licht erhellt die nacht zum tag

Wir ziehen durch’s dämmerlicht bei sturm und kälte

Sind bleiche wanderer der zeit in einer verdarbten welt

Kein weg führt mehr zurück aus unserem schattensein

Vom nebel kalt umströmt zieht unruhbin uns ein

Dann kehren wir stets zurück zu jenem fahlen ort

An dem besiegelt ward die knechtschaft unserer seelen

Es gibt keine erlösung kommt nicht an diesen ort

Den jeder der vom dunst berührt ist auf alle zeit verloren

Und schrietet hier herüber in die nebelwelt

Wo fahle schleier ziehen, zu halten eine

Einsame wacht

Hier am ende der welt

Reglos liegt die nacht

Nur vom monde erhellt

Einsame wacht

Bis die götter die welt zerstören

Zwischen blitz und donnerschlag

Kann man unser raunen hören

Es treibt uns voran wie im wahn durch das dickicht

Nein, es ist nicht real nur ein böser fiebertraum

Wir stürtzen hinab von den klippen in ein weissen licht

Und fallen wie ersttarrt durch einen endlos finsteren raum

Tauchen tief hinein in das meer des vergessens

Es zieht uns zum strudel, wir sind vom schickal besessen

Erwachen jedes mal und die erkenntnis sie wiegt schwer

Ach sind wir doch verdammt zu einer ewigen wiederkehr

Gefangen hier im nebel, der uns verfluchte einst

Wo wir auf ewig weillen, die bleichen gleider rastlos

Unsere seelen sind verflucht, die stimmen leer und kalt

Gesprochen mit der zunge der toten zu verkünden unsere not

Unsere häuser sind verlassen, die familien lange fort

Doch wir fristen unser dasein, sind gebannt an diesen ort

Tauchten machtlos ein in diese nebelwelt

Wo fahle schleier ziehen zu halten unsere

Einsame wacht

Hier am ende der welt

Reglos liegt die nacht

Nur vom monde erhellt

Einsame wacht

Bis die götter die welt zerstören

Zwischen blitz und donnerschlag

Kann man unser raunen hören

Einsame wacht

Einsame wacht

Einsame wacht

Einsame wacht

Тыныштықты найзағайдың күркіреуі бұзады

Жарық таяқшасы түнді күндізге дейін жарықтандырады

Біз боран мен суықта ымырттан өтеміз

Бұзылған әлемде уақыттың ақшыл қаңғыбастары

Көлеңкеде жүргенімізден қайтар жол жоқ

Суық тұманмен қоршалған унрухбин бізді өзіне тартады

Содан кейін біз әрқашан сол бозғылт жерге ораламыз

Оған біздің жанымыздың құлдығы мөрленген

Бұл жерге келмейтін өтеу жоқ

Өйткені тұман тигендердің бәрі мәңгілікке жоғалады

Міне, тұманды әлемге қадам басады

Бозғылт перделер тартылатын жерде, біреуін ұстау үшін

Жалғыз оянады

Міне, дүниенің соңында

Түн қимылсыз жатыр

Тек аймен жарықтандырылған

Жалғыз оянады

Құдайлар әлемді жойғанға дейін

Найзағай мен найзағайдың арасында

Біздің күбірімізді естисіз бе?

Ол бізді тоғайдың арасынан ессіз айдап жібереді

Жоқ, бұл шынайы емес, тек жаман қызбалық арман

Біз жартастардан ақ жарыққа құлаймыз

Шексіз қараңғы бөлмеде қатып қалғандай құлаңыз

Ұмыту теңізіне терең сүңгіңіз

Біз құйынға тартыламыз, Тағдырға құмармыз

Әр уақытта ояныңыз және түсіну ауыр болады

О, біз мәңгілік оралуға сотталды

Бір кездері бізді қарғаған тұманның құрсауында

Мәңгілік іркеміз қайда, Бозарған аяқ-қолы тынымсыз

Біздің жанымыз қарғысқа ұшырады, дауыстар бос және суық

Біздің мұқтаждығымызды хабарлау үшін өлілер тілімен сөйледі

Үйлеріміз қаңырап бос қалды, отбасылар әлдеқашан кетті

Бірақ біз өз өмірімізді дәлелдейміз, осы жерге таң қалдық

Осы тұманды әлемге күшсіз сүңгіңіз

Бозғылт перделер бізді ұстау үшін тартылатын жерде

Жалғыз оянады

Міне, дүниенің соңында

Түн қимылсыз жатыр

Тек аймен жарықтандырылған

Жалғыз оянады

Құдайлар әлемді жойғанға дейін

Найзағай мен найзағайдың арасында

Біздің күбірімізді естисіз бе?

Жалғыз оянады

Жалғыз оянады

Жалғыз оянады

Жалғыз оянады