По длинным коридорам - Тони Раут

А из соседних камер кричали хором: «Пока!»

мне.

И чтобы я не говорил, здесь цирик и короли,

Бояться сложно мне, ведь нацепили кандалы!

Охранник улыбается, его лицо довольно,

От удара под дых, я скорчил лицо от боли.

Вокруг насильники, убийцы и я с ними — жалкий зэк,

Плетусь по коридору, в конце которого яркий свет!

Они хотят, чтоб мои мозги превратились в желе,

Не жалел о жизни и я уже не жилец.

Сколько же лет я здесь, что стал похожим на скелет,

Сбился со счета, рисуя палки на стене.

Электроток моему уму не так полезен,

Утешает лишь одно — что я умру не от болезни.

Я прекрасно понимал, что это был разряд,

Я резко вздрогнул и открыл глаза!

И в моих снах места для жизни нету,

Я ухожу туда, куда меня не ждут!

Я проходил мимо этих печальных взоров

И знал, что мой конец в конце длинных коридоров.

И я щипал себя в надежде, что проснусь,

Мне приходилось видеть прежде, на лицах грусть.

Я проходил мимо этих печальных взоров

И знал, что мой конец в конце длинных коридоров.

Мой взгляд застыл на сером потолке,

А из соседних камер уже кричали: «Пока!»

мне.

Проснулся с мыслью, что сегодня мой конец настал,

Пришло то время, когда явью стал кошмар!

Вещий сон!

Все вещи вон забились в луже,

Ведь там куда уйду сегодня я багаж не нужен.

Последний ужин, последний разговор,

Последний вздох, скорей б я сдох, ведь ожидания наводят ужас!

От преступности лекарство — шокотерапия,

Охранник ухмылялся, шел и торопил меня.

И как во сне по коридору к свету меня ждут,

Куча народу, чья миссия задать мне жару!

Я не виновен!

За этим всем плохо следят!

Знаю, что прав здесь я,

Теперь им Бог — судья!

Я слишком горд, чтобы простить просить их мне дороже,

Электростул.

Ну что же, посидим на дорожку!

Ал көрші камералардан олар бір ауыздан: «Сау бол!» деп айғайлады.

маған.

Мен не айтсам да, Кирик пен патшалар осында,

Маған қорқу қиын, өйткені олар бұғау тағыпты!

Күзетші күледі, оның жүзі әдемі,

Ішімнен соққаннан, мен ауырғандықтан мырс еттім.

Айналада зорлаушылар мен өлтірушілер бар, мен олармен біргемін - аянышты тұтқын,

Дәліз бойымен тоқу, оның соңында жарқын жарық бар!

Олар менің миымның желеге айналғанын қалайды

Мен өмірге өкінген емеспін, енді жалдаушы емеспін.

Қанша жыл болдым, қаңқадай болдым,

Қабырғадағы сызба таяқшалары жоғалған.

Менің ойыма электр тогы соншалықты пайдалы емес,

Бір ғана жұбаныш бар – аурудан өлмеймін.

Мен бұл разряд екенін жақсы түсіндім,

Мен қатты дірілдеп, көзімді аштым!

Түсімде өмірге орын жоқ,

Мен олар мені күтпеген жерге барамын!

Мен осы мұңды көздерден өттім

Менің соңым ұзын дәліздердің соңында екенін білдім.

Мен оянамын деген үмітпен өзімді шымшып алдым,

Мен бұрын да жүздерден мұңды көргенмін.

Мен осы мұңды көздерден өттім

Менің соңым ұзын дәліздердің соңында екенін білдім.

Көзім сұр төбеге қадалады,

Ал көрші камералардан олар: «Сау бол!» деп айғайлап жатты.

маған.

Бүгінгі күнім келді деген оймен ояндым,

Қорқынышты арман орындалатын уақыт келді!

Пайғамбарлық арман!

Барлық заттар шалшықта бітелген,

Өйткені, бүгін баратын жерге жүктің керегі жоқ.

Соңғы түскі ас, соңғы әңгіме

Соңғы демім, өлгенімді қалаймын, өйткені күту қорқынышты!

Қылмыстың емі – шок терапиясы,

Күзетші жымиып, жүріп, мені асыға жөнелді.

Түсіндей, олар мені дәлізде жарыққа күтіп тұр,

Миссиясы маған жылу беру болып табылатын бір топ адамдар!

Мен кінәлі емеспін!

Мұның бәрі нашар бақыланады!

Мен дәл осы жерде екенімді білемін

Енді олардың төрешісі – Құдай!

Мен оларды кешіру үшін тым мақтанамын, олар маған қымбатырақ,

Электрлік орындық.

Қане, жолға отырайық!