В хрустальном замке - Стелла Джанни

В хрустальном замке пыль да паутина,

Мой друг Пьерро побрел в ночной

трактир,

И пестрые лохмотья Арлекино

Висят в гримерной стертые до дыр.

Когда мой трон накрыт вуалью кружев,

Наедине с собой, найдя предлог,

Латаю я потрепаную душу, —

В ответе я за каждый лоскуток.

А замок мой не плох, -я это знаю, знаю,

Не пряча чувст за мишурой, —

Я душу жемчугами залатаю,

Чтобы любить и быть собой.

Хрусталь сарайда шаң мен өрмек бар,

Менің досым Пьерро түнде адасып кетті

таверна,

Және Арлекиннің түрлі-түсті кесектері

Олар тесіктерге дейін тозған киім ауыстыратын бөлмеде ілулі тұрады.

Менің тағым шілтермен жабылған кезде

Жалғыз өзіммен, сылтау тауып,

Жамандап жатырмын жан дүниемді,

Жауап ретінде мен әрбір сынықтарды қолдаймын.

Менің сарайым жаман емес - мен оны білемін, мен оны білемін,

Сезімдерді қаңылтырдың артына жасырмау, -

Жанымды інжу-маржанмен жамаймын,

Өзіңді жақсы көру және өзің болу.