Пистолет - Сергей Гинзбург

А ночью лаяли собаки,

А ветер гнал куда-то вдаль,

А я пришел к вам в черном фраке

Весь элегантный, как рояль.

А вы сидели на диване,

А двадцати неполных лет,

А у меня был на кармане,

А заряжённый пистолет.

А пистолет был кверху дулом

И приготовленный стрелять,

А я смотрел на вас и думал,

И решил вас убивать.

Я говорил спокойным тоном,

И, нажимая на курок.

А вы упали вниз со стоном,

А мне за это дали срок.

А на далеком Магадане

Прошло уже немало лет,

А там никто не носит фраки,

Никто не носит пистолет.

А больше я не фулюганю,

Теперь я старый и больной,

Но этот образ на диване

Всегда останется со мной.

Түнде иттер үреді,

Ал жел алыс жерге апарды,

Ал мен саған қара фракпен келдім

Барлығы пианино сияқты талғампаз.

Ал сен диванда отырдың

Толық емес жиырма жыл,

Ал менің қалтамда болды,

Және оқталған тапанша.

Ал мылтық жоғары бағытталды

Және түсіруге дайын

Ал мен саған қарап ойландым

Ал мен сені өлтіремін деп шештім.

Мен сабырлы үнмен сөйледім,

Және триггерді тарту арқылы.

Ал сен еңіреп құладың,

Және олар маған бұл үшін мерзім берді.

Ал алыс Магаданда

Көп жылдар өтті

Ол жерде ешкім фрак кимейді,

Ешкім мылтық ұстамайды.

Ал мен енді алдамаймын

Қазір мен қартайдым, ауырдым

Бірақ бұл дивандағы сурет

Әрқашан менімен қалады.