Exitium - Save Your Last Breath

The envoy of doom

Has entered the gates of pain

The demons in hell

Are unleashed to end their fate

(to release their hatred)

Our end is carved in stone

We are left back on our own

Our prayers stray in the woods of the deaf

(in the woods of the deaf)

Our thoughts are captured in endless traps

They are scratching our back summoning storms to tear the world apart

Clouds are breaking

And flood the fields we grew

Sands of time are sinking

The last drop in our ocean of dreams has dried

(tear the world apart)

Our blossom of life is shattered

The leaves are scattered

Our blossom of life is shattered

The leaves are scattered

The king of chaos observes

With pride

The ruins of aeon

In the darkest of all nights

The silence shrieks

The sanctuary of destruction is complete

Earth has dried

Skies are burning

Mountains are collapsing

There is no turning back

The delusion of burden

Has led our faith

And dragged our legacy

In never-ending depths

Memories traveled through storm and rain

To find their place, to drown our pain

There is blood on our hands

In the mirror of time

We see our own nails

Stuck in our back

Қиямет  елшісі

Ауырсыну қақпасына кірді

Тозақтағы жындар

Тағдырларын аяқтауға бостандық

( өздерінің өшпенділігін босату үшін)

Біздің ұшымыз тасқа қашалған

Біз өзіміз қалдық

Біздің дұғаларымыз саңыраулар орманында

(саңыраулар орманында)

Біздің ойларымыз шексіз тұзаққа түседі

Олар әлемді ыдырату үшін арқамызды тырнап, дауыл соғуда

Бұлттар жарылып жатыр

Біз өсірген алқаптарды  су басқан

Уақыт құмдары батып барады

Біздің арман мұхитымыздың соңғы тамшысы құрғады

(әлемді бөлшектеңіз)

Біздің өмірдің гүлі жарылып  тасты

Жапырақтары шашыранды

Біздің өмірдің гүлі жарылып  тасты

Жапырақтары шашыранды

Хаос патшасы байқайды

Мақтанышпен

Аэон қирандылары

Түндердің ең қараңғысында

Тыныштық айқайлайды

Қираудың киелі орны таяды

Жер құрғады

Аспан жанып тұр

Таулар құлап жатыр

Артқа жол жоқ

Жүктің алдануы

Біздің сенімімізді басқарды

Және мұрамызды сүйреп апарды

Ешқашан тұңғиық тереңдікте

Естеліктер дауыл мен жаңбыр арқылы өтті

Олардың орнын табу, ауырымызды басу үшін

Қолымызда қан бар

Уақыт айнасында

Біз өз тырнақтарымызды көреміз

Артымызда қалып қалды