Саботаж - Ругер

Здравствуй, мой город, город без лица,

У тебя нет начала, у тебя нет конца,

Мне нравится твоя урбаническая лень,

Где-то там в твоих джунглях, потерялась моя тень.

Ты разрастаешься вширь, ты рвешься в облака,

Ты плодишь своих детей из бетона и стекла,

Ты напрасно мне пытаешься внушить патриотизм,

Я лишь мелкий паразит, что портит твой организм…

И ты смотришь на меня миллионом окон-глаз,

И скучаешь под пасмурного неба рассказ,

Оно невнятно рассказало, что не долог его век,

И мелкий дождь превратился в мерзкий, мокрый снег.

Я шагаю в желтом свете одуревших фонарей,

А впереди шум машин и темнота аллей,

И где-то далеко я слышу крики пьяной гопоты,

И жду что кто-то мне навстречу вдруг шагнет из темноты.

Ты уже плюнул на все, в твоих мозгах маргарин,

И вот опять по твоим венам пошел героин,

И когда твой шумный день сменяет злая ночь,

Ты вспоминаешь тех, кто навсегда ушел прочь

И ты хотел бы зарыдать, но дождь плачет за тебя,

Смывая с тротуара кровь вчерашнего дня…

Сәлем менің қалам, бетсіз қалам,

Сенің басың жоқ, соңың жоқ

Маған сенің қалалық жалқаулығың ұнайды

Джунглидің бір жерінде менің көлеңкем жоғалып кетті.

Кеңдікке кеңейесің, бұлттарға жарылып кетесің,

Сіз балаларыңызды бетон мен шыныдан өсіресіз,

Сіз менің бойымда патриоттық сезімін оятуға тырысып жатырсыз,

Мен сіздің денеңізді бұзатын кішкентай паразитпін...

Ал сен маған миллион терезе көзімен қарайсың,

Сіз бұлтты аспан астындағы оқиғаны сағынасыз,

Оның жасы ұзақ емес деп бұлдыр айтты,

Ал аздаған жаңбыр жауын-шашынға айналды.

Мен ессіз шамдардың сары жарығында жүремін,

Алда көліктердің шуы мен аллеялардың қараңғылығы,

Алыс жерде мен мас гопотаның айғайын естимін,

Ал мен қараңғылықтан кенеттен біреу шығып, мені күтіп алуын күтіп отырмын.

Сіз бәріне түкірдіңіз, миыңызда маргарин бар,

Міне, тағы да героин тамырларыңыздан өтті,

Шулы күнің зұлым түнге ауыстырылғанда,

Сіз мәңгілікке кеткендерді еске аласыз

Сіз жылағыңыз келеді, бірақ жаңбыр сіз үшін жылайды,

Тротуардан кешегі қанды жуып...