A Cross of Wheat - Rome

Was wisst ihr von unseren Wanderungen, von unseren Handstreichen?

Man nähert sich heimlich in Booten, lässt sie auf den Grund des Sees sinken

und verschanzt sich dann in den einsamsten Bergen, wo die grossen Wälder hinter

einem liegen.

Man richtet sich ein, unter den kargen Bäumen der Fremde.

Ein Leben in der verzweifelten Ruhe einer schweigsamen Welt.

Und dann die

ewige Bewegung, dies Atemholen in winzigen Pensionszimmern vor der nächsten

Flucht.

Aus allen Städten, Bünden, Gemeinschaften, Wohnmaschinen sind wir

ausgewandert.

Wie oft haben wir schon in diesen Kleidern geschlafen,

wie oft die nassen Hosen an der Ofenglut getrocknet?

Alleine geschlafen.

Im Stroh.

Wie oft haben wir daran gedacht diese Koffer zu

verpfänden und unsere Einsamkeiten zusammenzulegen, um Wanderung und Hunger fur

kurze Zeit von uns zu werfen, um endlich wieder ein altes Leben abzustreifen?

So wie damals.

Der Sommer gelb und sengend.

Der Verschanzung in den

Gewerkschaftslokalen müde geworden, rissen wir die Siegel ab, öffneten die

Türen, wenn auch nur fur einen kurzen Moment

Schnell, Zuflucht, Schlüssel im Schloss, Vorhänge.

Hier machen wir Rast

Wir waschen uns, öffnen die Fenster, kriechen unter dicke, graue Decken und

schlafen einen Tag lang ohne Traum.

Dann flicken wir unsere Lumpen zusammen,

versorgen uns mit Vorräten und Trinkrationen.

Hämmern Bretter in die Fenster,

Platten in die Wände, spinnen Seil, Tuch, Faden in wirrer Folge.

Und nun, mit Neugier auf die Städte erwacht, auf den Abend und die Stadt,

nun doch ermutigt, uns allein ins Weite zu wagen.

Raus in die Maisfelder.

Durch den Schlamm der Gärten, durch den Lehm der Strassen.

Wir treffen uns in

den Bibliotheken, den Zentren permanenter Verschwörung gegen alle etablierten

Ordnungen, oder an den Wasserreservoirs.

Man erkennt sich und doch gerät man

Dann und Wann unter eitle Uniformen, parfümiert wie Huren.

Sekt fest in greller

Lederhandschuhhand, Adler an Feindesschulter.

Mit fetten Hälsen in steifem

Kragen und in spitzer Zwickernase der Verdacht.

Und jeder glaubt an seine

Revolution.

Und jeder verklärt seine Art des Verrats.

Schlechte Träume auf

feuchten Lagern.

Raus aus geistlosem Komfort, als Möbel nur zufälliges Gut.

In meiner Tasche nur zerknittertes Papier und die Butterbrotdose mit den

wenigen Patronen.

Fahrkarte, Koffer, Reisekleidung, Schwefelhölzer.

Weiter.

Warum ist es immer Nacht wenn die Briefe kommen?

Am Ende verrinnt jede Zeile.

Auf den Lippen der Gruss, auf unseren Stiefeln der Staub der erwanderten Jahre.

Es geht weiter.

Der Abend naht

Wie hoffnungslos weit wir uns

Doch von allem entfernt haben

Wie unnütz so unversehrt zu sterben

Doch wie nun beharrlich sein?

Wie nun widerstehen?

Anderes Feuer beherrscht diese Nacht

Vergesst nicht, dass wir gelernt haben zu erbauen

Dies soll uns Aufbruch sein

Біздің кезбелеріміз, төңкерісіміз туралы не білесіз?

Олар қайықтармен жасырын жақындайды, көл түбіне батып кетсін

содан кейін үлкен ормандар артта қалған жалғыз тауларға бекінді

бір өтірік.

Біреуі бейтаныс ағаштардың түбіне қонады.

Үнсіз әлемнің шарасыз тыныштықтағы өмір.

Ал содан кейін

мәңгілік қозғалыс, бұл келесіге дейін кішкентай зейнетақы бөлмелерінде тыныс алу

Қашу.

Біз барлық қалалардан, лигалардан, қауымдастықтардан, тірі машиналарданбыз

эмиграцияға кетті.

Осы киіммен қанша ұйықтадық

дымқыл шалбар пештің шоғына қаншалықты жиі кептіріледі?

жалғыз ұйықтады

Сабанда.

Біз бұл чемодандарды жабу туралы қаншалықты жиі ойладық

біздің жалғыздығымызды кезбе және аштық үшін біріктіріңіз

ескі өмірді қайтадан төгу үшін бізді қысқа уақытқа лақтырып тастау керек пе?

Дәл сол кездегідей.

Жаз сары және күйдіргіш.

нығайту

Кәсіподақ кеңселерінен шаршап, мөрлерін жұлып, аштық

есіктер, егер бір сәтке болса да

Жылдам, пана, құлыптағы кілт, перделер.

Міне, біз демаламыз

Біз өзімізді жуамыз, терезелерді ашамыз, қалың, сұр көрпелердің астына енеміз және

бір күн армансыз ұйықтау.

Содан кейін біз шүберектерімізді жамап аламыз

бізді керек-жарақпен және сусынмен қамтамасыз етіңіз.

терезелердегі тақталарды соғу,

Қабырғалардағы тақтайшалар, тоқылған арқан, шүберек, шатастырылған дәйектілікпен жіп.

Ал енді қалаларға, кешке және қалаға деген қызығушылықпен оянып,

енді алысқа жалғыз шығуға шақырады.

Жүгері егістіктеріне.

Бақтардың лайы арқылы, көшелердің лайы арқылы.

Біз кездесеміз

кітапханалар, барлық құрылғандарға қарсы тұрақты қастандық орталықтары

Тапсырыстар немесе су қоймаларында.

Сіз өзіңізді танисыз, бірақ ұстайсыз

Анда-санда жезөкшелер сияқты хош иісті бос форманың астында.

Газдалған шарап

Былғары қолғап қол, жау иығында қыран.

Майлы мойындармен

Жағасы мен ұшты қысылған мұрынында күдік бар.

Және әркім өз сөзіне сенеді

Революция.

Және әркім өзінің сатқындығын дәріптейді.

жаман армандар

ылғалды лагерьлер.

Ақылсыз жайлылықтан, жиһаз тек кездейсоқ жақсылық сияқты.

Менің сөмкемде тек мыжылған қағаз мен түскі ас қорабы бар

бірнеше картридждер.

Билет, чемодан, жол киімі, сіріңке.

Жалғастыру.

Неліктен хаттар келген кезде әрқашан түн?

Соңында әрбір жол бітеді.

Аузымыздағы сәлем, етіктегі қаңғыбас жылдардың шаңы.

Ол жалғасады.

Кеш жақындап қалды

Біз қанша үмітсіз алыспыз

Дегенмен бәрінен аластатылды

Осыншама ауыртпалықсыз өлу қандай пайдасыз

Бірақ қалай табанды болу керек?

Енді қалай қарсы тұру керек?

Бұл түнде басқа өрт ережелері

Біз тәрбиелеуді үйренгенімізді ұмытпаңыз

Бұл біз үшін кету болуы керек