Приговоренный к молчанию - Откровения Дождя

На рунах судьбы снег чертил эпитафии,

И скорбящие лики одаривал сном.

Я нашел себя там, где находят страдания

Вовлеченный в мелодию тех похорон.

Я обрел и его, неприкаянно ставшего

Отголоском симфонии траурных месс

«С миром спи" — пропоют напоследок усопшему,

Горсть земли подарив, и наложат запрет.

Там где боль пронизала стужа,

Сопоставив с тоской только блажь.

Умирает, завет не нарушив,

Пригвожденный к молчанию страж.

В ленты скорби завернуты руки

И венками из слез лишь полны,

Оглушенный надрывом разлуки,

Он сшивает изломы судьбы.

Серебряный ветер нес проблеск потери,

И слова скоротечно терялись во лжи.

Вместе были, и вместе остались скорбеть…

Там где я изрекаю, там — в безмолвии ты.

Тағдырдың рундарына қар эпитафиялар салды,

Ал мұңды жүздерге ұйқы сыйлады.

Мен азап бар жерде өзімді таптым

Сол жерлеуге қатысты.

Мен де оны таптым, ол мазасызданды

Қайғылы көпшілік симфониясының жаңғырығы

«Тыныш ұйықта» - олар ақыры марқұмға ән айтады,

Бір уыс жер беріп, тыйым салады.

Ауырсыну суықты тескен жерде,

Меланхолиямен салыстыру тек қана қыңырлық.

Шартты бұзбай өледі,

Үндемеу үшін шегеленген күзетші.

Қайғы ленталарына оранған қолдар

Тек көз жасына толы гүл шоқтары,

Ажырасу азабынан саңырау,

Ол тағдырдың сынықтарын біріктіреді.

Күміс жел жоғалтқанның бір көрінісін алып кетті

Ал сөздер өтірікке тез сіңіп кетті.

Олар бірге болды және олар бірге қайғырды ...

Мен сөйлеген жерде сен үндемейсің.