When - Opeth

Red sun rising somewhere through the dense fog

The portrait of the jaded dawn who had seen it all before

This day wept on my shoulders

Still the same as yesterday

This path seems endless, body is numb

The soul has lost its flame

Walking in familiar traces to find my way back home

So there I was

Within the sobriety of the immortals

A semblance of supernatural winds passing through

The garden sighs, flowers die

The gate was closed that day, but I was bound to carry on

She could not see me through the windows

In dismay, strangest twist upon her lips

Graven face, she said my name

Once inside I heard whispers in the parlour

The gilded faces grin, aware of my final demise

And I cried, I knew she had lied

Her obsession had died, it had died

When can I take you from this place?

When is the word but a sigh?

When is death our lone beholder?

When do we walk the final steps?

When can we scream instead of whisper?

When is the new beginning

The end of this sad MADRIGAL

Қалың тұманның арасынан бір жерден шығып тұрған қызыл күн

Бұның бәрін бұрын көрген таңқыр таңның портреті 

Бұл күн иығымда жылады

Әлі де кешегідей

Бұл жол шексіз болып көрінеді, дене қаңырап қалды

Жан отын жоғалтты

Үйге қайту үшін таныс іздермен жүру

Сондықтан мен болдым

Өлмейтіндердің байсалдылығының ішінде

Өтіп бара жатқан табиғаттан тыс желдердің салмағы

Бақ күрсінеді, гүлдер өледі

Сол күні қақпа жабылды, бірақ мен  әрі қарай  жүруге  міндетті болдым

Ол мені терезеден көре алмады

Үрейленіп, ернінде біртүрлі бұралу

Бет әлпеті, ол менің атымды айтты

Ішке кіргенде салонда сыбыр  естдім

Алтын жалатылған жүздер менің ақырғы өлімімді түсініп күледі

Мен жыладым, оның өтірік айтқанын білдім

Оның құмарлығы өлді, өлді

Мен сізді осы жерден қашан алып кете аламын?

Сөз қашан бір күрсін болады?

Өлім қашан біздің жалғыз көзіміз болады?

Соңғы қадамдарды қашан басамыз?

Біз қашан сыбырласудың орнына айқайлай аламыз?

Жаңа басталуы қашан

Бұл қайғылы МАДРИГАЛдың соңы