Memorie di uno sconfitto, pt. 2 - Mostro

Nasco nel caldo del deserto

Apparentemente tutto calmo, tutto fermo

La sabbia copre il cemento

Non posso camminare, con le mani cerco il vento

Una culla fatta di legno

Fatico a dormire, un pensiero mi tiene sveglio

Mamma mi tiene in braccio, lontano dalla polvere

Ma come tocco terra, capisco che devo correre

Piccoli passi ma veloci, fuggo da incubi feroci

Correndo mi perdo i giochi

Incontro i serpenti, cammelli coi beduini

Cerco almeno di tenere i miei fratelli più vicini

In quella casa, che casini

Corro in salita, sopra le dune

Scorpioni sui miei vestiti, fanculo le mie paure

Da qui vedo le strade, non mi posso fermare

Quei piccoli passi ora sono delle falcate

Ma l’adolescenza è una tempesta, la sabbia si fa asfalto

Imparo a soffocare la rabbia dentro a un pianto

Chi scappa, qua è solo un codardo

Ma io non scappo, io sto cercando

Io continuo a correre, supero anche i miei amici

Corri in mezzo agli autobus, nel traffico, fra tutti gli edifici

Mi allontano ad ogni passo, sguardo basso ed occhi grigi

Chi dobbiamo essere per essere felici?

Ma a vent’anni nella giungla, sfreccio nella foresta

Tu non puoi fermarmi, spacco i rami con la testa

Ho il cuore più duro, sicuro, di una corteccia

Non sono un uomo, sono un’arma, io sono una freccia

E mi dimentico gli affetti, corro a denti stretti

Perché ho troppa paura che la vita non mi aspetti

Cosa faremo poi quando saremo soli e vecchi?

Resto il più bello di tutti in una stanza senza specchi

Le fughe dalle pantere, gufi e le lune piene

Qui è dove le bestie mangiano le tue preghiere

Mi volto un’ultima volta, vedo mio fratello cadere

Solo un altro passo e sono immerso nella neve

Ma tu lo sapevi che è vero

Che i sogni più grandi sono fatti di vetro

Feci un respiro e decisi che non mi sarei guardato più indietro

Per la prima volta io non so come rialzarmi

Nessuno può trovarmi o lanciarmi una corda

Il ghiaccio che mi blocca, il cuore come gli arti

Non mi farà più scrivere, mi chiuderà la bocca

Basta poco, uno schiocco di dita

Fuori il gelo, però dentro io scoppio di vita

La mia fine non è ancora questa

Vuol dire che corro, corro al doppio di prima

E sono fuori io da solo, nudo nella bufera

Sopravvissuto a tutto, lupo della Siberia

Ho camminato a lungo, fino ai piedi di questa montagna

Pensavo solo: «Ora non posso non farcela»

Dio mi guarda e dice: «Solo dove vai?»

Troppo scivolose le suole delle mie Nike

Mentre mi avvicino al sole gli urlo forte: «Ora vedrai»

Non sarò come la neve perché io non cadrò mai

Ventisette, sono in cima, sorrido per l’impresa

Davanti a una discesa, che mi porta ad un’altra salita

Da qua sopra che apprendo il senso di questa vita

La mia meta è una ricerca che non è finita

Una bufera si avvicina, è vero

Ma appare come un amico il tramonto dietro la crina

Io metto tutto quanto in una rima

E vado alla conquista della mia vita

Vediamo chi arriva prima

Мен шөл даланың ыстығында тудым

Шамасы, бәрі тыныш, бәрі тыныш

Құм бетонды жауып тұрады

Мен жүре алмаймын, қолыммен жел іздеймін

Ағаштан жасалған бесік

Мен ұйықтай алмаймын, бір ой мені сергек етеді

Анам мені шаң-тозаңнан алыстатып, құшағына алды

Бірақ мен жерге тиген сайын жүгіру керек екенін түсінемін

Кішкентай, бірақ жылдам қадамдар, мен қорқынышты түндерден қашамын

Жүгіру мен ойындарды жоғалтып аламын

Мен жыландарды, түйелерді бәдәуилермен кездестіремін

Тым болмаса ағаларымды жақын ұстауға тырысамын

Ол үйде не деген сұмдық

Мен жоғары қарай жүгіремін, төбелердің үстінен

Менің киімімде шаяндар, менің қорқынышымды блять

Осы жерден көшелерді көремін, тоқтай алмаймын

Сол сәби қадамдары енді қадамдар

Бірақ жастық шақ боран, құм асфальт болады

Мен жылаумен ашуды басуды үйренемін

Бұл жерде кім қашса – қорқақ

Бірақ мен қашып жүрген жоқпын, іздеп жүрмін

Мен жүгіре беремін, тіпті достарымды да басып озамын

Автобустар арасында, көлік қозғалысы кезінде, барлық ғимараттар арасында жүгіріңіз

Мен әр қадамыммен, төмен қарап, сұр көзбен кетіп бара жатырмын

Бақытты болу үшін кім болуымыз керек?

Бірақ мен джунглиде жиырма жасымда орманға жүгірдім

Мені тоқтата алмайсың, мен бұтақтарды басыммен жардым

Менің қабығымнан гөрі қаттырақ, қауіпсіз жүрегім бар

Мен адам емеспін, мен қарумын, мен жебемін

Ал мен еркелікті ұмытамын, тісімді түйіп жүгіремін

Өйткені өмір мені күтпейді деп қатты қорқамын

Сонда жалғыз қалғанда, қартайғанда не істейміз?

Мен бәрінен де әдемісі айнасы жоқ бөлмеде демаламын

Пантералардан, үкілерден және толық айдан қашады

Міне, сенің дұғаңды аңдар жейді

Соңғы рет бұрылып, ағамның құлағанын көремін

Тағы бір қадам, мен қардың астында қалдым

Бірақ сен оның рас екенін білдің

Ең үлкен армандар шыныдан жасалған

Мен дем алып, ешқашан артыма қарамаймын деп шештім

Бірінші рет қалай тұрғанымды білмеймін

Мені ешкім таба алмайды, арқан лақтыра алмайды

Мені тосқан мұз, Аяқ-қол сияқты жүрек

Ол енді мені жазуға мәжбүрлемейді, аузымды жауып тастайды

Бұл көп нәрсені қажет етпейді, саусақтарыңызды сипау

Сыртта суық, бірақ мен өмірден жарылып кеттім

Бұл әлі менің соңым емес

Бұл жүгіремін, бұрынғыдан екі есе көп жүгіремін

Ал мен далада жалғызбын, боранда жалаңашпын

Бәрінен аман қалды, Сібір қасқыры

Осы таудың етегіне дейін ұзақ жүрдім

Мен жай ғана ойладым: «Енді мен мұны істей алмаймын»

Құдай маған қарап: «Тек қайда бара жатырсың?» дейді.

Nikes-тің табаны тым тайғақ

Күнге жақындағанда мен қатты айқайлаймын: «Енді көресіз»

Мен қар сияқты болмаймын, өйткені мен ешқашан құламаймын

Жиырма жеті, шыңдамын, ерлікке күлемін

Мені басқа өрлеуге жетелейтін төмен түсудің алдында

Осы жерден мен бұл өмірдің мәнін білемін

Менің мақсатым аяқталмаған ізденіс

Дауыл жақындап келеді, бұл рас

Бірақ жылқының арғы жағындағы күн батқанда дос сияқты көрінеді

Мен мұның бәрін рифмаға салдым

Ал мен өз өмірімді бағындырамын

Кім бірінші келетінін көрейік