Машинист - Mordor

Тишину взрывая грохотом колёс,

Света дня не зная, он гонит паровоз.

Жар хмельной да снов дым — к чёрту тормоза!

Огоньком недобрым горят его глаза.

У него фуражка чёрная, как смоль,

Старую рубашку давно проела моль.

Жизнь уходит потом с бледного лица.

Стрелки, семафоры, рельсы, шпалы без конца…

Он бросает в топку жаркую угля,

Выпивает стопку, белый свет кляня.

В пелене дорога лезвием ножа,

Вечная тревога, горькая слеза.

Ночь глотает поезд, мгла хохочет вслед,

В окнах застывает скользкий лунный свет.

Он сойти мечтает уже много лет,

Но не понимает — станций больше нет…

Нет, нет, нет…

Дөңгелектердің гүрілімен жарылған тыныштық,

Күннің жарықтығын білмей, паровоз жүргізеді.

Мастайтын түтін мен армандардың ыстығы - тежегіштері тозаққа!

Оның көздері зұлым отпен жанады.

Оның тым қара қалпағы бар,

Ескі көйлекті көптен көбелектер жеп қойған.

Өмір содан кейін бозарған жүзді тастайды.

Жебелер, семафорлар, рельстер, ұшы жоқ шпалдар ...

Ол пешке ыстық көмір тастайды,

Ақ нұрды қарғап, стеке ішеді.

Кебенде жол пышақ жүзі,

Мәңгілік уайым, ащы көз жас.

Түн пойызды жұтады, тұман күледі

Терезелерде тайғақ ай сәулесі қатып қалады.

Ол көп жылдар бойы түсуді армандады,

Бірақ ол түсінбейді - енді станциялар жоқ ...

Жоқ Жоқ жоқ…