Ожидание лета - Мишины дельфины

Как странно — я умираю весной,

Под шорох растущей травы.

Мое время уносит к дали морской,

Видавшие грязь ручьи.

Ветер сдувает пыль с облаков,

Строит свои дома.

Я скоро, наверное, буду готов

Отправиться жить туда.

Как странно…

Как странно, я умираю весной.

Как странно, я умираю весной.

Как странно, я умираю весной.

Как странно — я умираю весной,

Не чувствуя боли ран.

И то, что здесь называлось мечтой

Я скоро увижу сам.

Жаркое солнце, ярким пятном,

Череда знакомых мне лиц.

Я улыбаюсь обветренным ртом,

Умирая под пение птиц.

Как странно…

Как странно, я умираю весной.

Как странно, я умираю весной.

Как странно, я умираю весной.

Қандай қызық - мен көктемде өлемін,

Өсіп келе жатқан шөптің сыбдыры астында.

Уақытым теңіздің алыстығына кетеді,

Балшық көрген ағындар.

Жел бұлттардың шаңын шығарады

Ол үйлерін салады.

Жақында дайын болатын шығармын

Онда тұра бер.

Қандай оғаш...

Қандай қызық, мен көктемде өлемін.

Қандай қызық, мен көктемде өлемін.

Қандай қызық, мен көктемде өлемін.

Қандай қызық - мен көктемде өлемін,

Жараның ауырсынуын сезбестен.

Ал бұл жерде арман деп аталатын нәрсе

Жақында өз көзіммен көремін.

Ыстық күн, жарық нүкте,

Таныс жүздер сериясы.

Күлімсіреген аузыммен,

Құстардың дауысынан өлу.

Қандай оғаш...

Қандай қызық, мен көктемде өлемін.

Қандай қызық, мен көктемде өлемін.

Қандай қызық, мен көктемде өлемін.