Я домой вернулся - Михаил Евдокимов

Я пришёл домой в разгар заката,

В петушиный ярый красный час,

Словно лавра древняя стала хата,

Без дверей и окон звонный Спас.

И спросила голосом орлицы —

Лики видишь ты иль просто лица,

Дерево иль чёрное дупло,

Холодно тебе или тепло.

Хата с дымарём и печкой тусклой

Показалась женщиной мне грустной.

Милою, забытою давно.

Приоткрыла ставеньку, окно,

И оттуда вдруг дымком пахнуло,

Милое, забытое минуло,

Над трубою горлицей дымок,

Ты вернулся, маленький сынок.

А закат горел в окне, икона,

Старый сад гудел в колокола,

И храпели яблони, как кони,

Закусив сухие удила.

Я стоял пред хатою забытый,

Где родился много лет тому,

День звенел, конь в сердце бил копытом,

Я домой вернулся ни к кому…

Мен үйге күн батқанда келдім,

Әтештің отты қызыл сағатында,

Ежелгі лавр сияқты саятшылық болды,

Есіктер мен терезелерсіз, шырылдаған Spas.

Ол бүркіттің дауысымен сұрады -

Сіз беттерді көресіз бе, әлде жай ғана беттерді,

Ағаш немесе қара ойпаң,

Суық па, жылысың ба.

Шылым шегетін және күңгірт пеші бар саятшылық

Қайғылы әйел сияқты көрінді.

Қымбаттым, ұмытылған.

Жапқышты, терезені ашты,

Сол жерден кенет түтін иісі шықты,

Тәтті, ұмытылған өткен,

Түтін мұржасының үстінде,

Қайтып келдің, кішкентай балам.

Күннің батуы терезеде жанып кетті, белгіше,

Ескі бақ қоңырау соқты,

Ал алма ағаштары жылқылар сияқты қорылдады,

Құрғақ биттерді тістеу.

Мен ұмытылған саятшылықтың алдында тұрдым,

Көп жылдар бұрын туған жері

Күн соқты, ат тұяғын жүрекке соқты,

Мен ешкімге үйге оралмадым...