Lo Estamos Pasando Muy Mal - Los Prisioneros

Esa mañana desperté de inmediato

Concilié el sueño sólo con ayuda de pastillas

Tu sabes, la exitación que produce la conciencia de estar a punto de escribir

una página de la historia

Puede llegar a ser, por momentos, insoportable

Pero yo soy un hombre de temple

El hombre escogido, bajo mi almohada

El sobre con el solemne menbrete patrio con las instrucciones precisas

generadas por las altas mentes

Que me han designado

Me siento feliz, me siento henchido de santo gozo justiciero

Calzo mis zapatos y pantalones y comienzo el ritual matutino prolijo y calmo

Como si este fuera cualquier día de mi vida

Como si de mis manos y de mi frialdad

No pendiera gran parte de la seguridad de mis hijos

De tus hijos

El desayuno esta frío, pero no lo noto casi

La ventana, arroja la luz tamizada de gris del otoño

En la city

Hay tiempo para un sonrisa en el espejo del baño antes de subir al automóvil

acondiconado para mi mision

Faroles, quioscos, carnes, faldas…

Mi hija menor, la Nancita

Se me viene a la cabeza

Con sus gritos en la mañana

Con sus manitos en mi cabeza

Conozco bien el camino

Nada ha sido dejado al azar en esta ocación

Estaciono el coche, a una cuadra de mi punto de acción

Rodeo la manzana, y escalo sigiloso la muralla gris que marcamos en el despacho

como acceso seguro

En mi cinturon un revolver, en mi mente la bandera

Tres metros y medio de ladrillos hay entre la ventana de su baño y yo

Subo, mi corazón salta, él tiene una mucama

Si se interpone peor para ella

Un esfuerzo más y estoy dentro

Acompañado del silencio de la mañana

Penetro por el angosto pasillo de sus nuevos adornos

Y me detengo a oír, los sentidos aguzados por el entrenamiento

Creo que esta solo, ¡¡Great!

Ahí lo veo, de espaldas a mí

Con un pijama blanco y su calva

No me sospecha, está bebiendo cafe

Doy un vistaso a su habitación

Y veo sus libros

Libros plagados de amenazas y falsedades

Libros que traerian esclavitud y muerte a las misiones humanas

Cerca de la ventana un cartel cerigrafico

De aquella cantante anti-arte

En escasos segundos, con la mano en el gatillo

Y el sudor en mis cienes, pienso en mis emblemas

En los hombres justos y viriles que me han elegido

En la mison historica de evitar el odio

En la calle que llevará mi nombre

Pero no quiero que muera sin saber por qué muere

Le llamo por su nombre, leo el terror

Y una mueca de desilución en su odiado rostro

Le pregunto… ¿Por qué no cantas ahora?

¿Qué fue de tu retórica?

¿Por qué no desafias al aire y con el puño cerrado?

No espero su respuesta…

¡Y disparo!

Сол күні таңертең бірден ояндым

Мен таблетканың көмегімен ғана ұйықтап қалдым

Білесіз бе, толқуды жазуға жақын болудан туындаған

тарих парағы

Бұл кейде төзгісіз болып кетуі мүмкін

Бірақ мен сабырлы адаммын

Таңдаулы адам, жастығымның астында

Нақты нұсқаулары бар салтанатты ұлттық хат салынған конверт

жоғары ақыл-ойлар тудырған

тағайындалғаным туралы

Мен өзімді бақытты сезінемін, мен қасиетті әділ қуанышқа толы сезінемін

Мен аяқ киімім мен шалбарымды киіп, ұқыпты және тыныш таңертеңгі рәсімді бастадым

Бұл менің өмірімнің кез келген күні сияқты

Менің қолым мен салқындығым сияқты

Менің балаларымның қауіпсіздігі көп нәрсеге байланысты емес

Балаларыңыздан

Таңғы ас салқын, бірақ мен оны әрең байқаймын

Терезе күздің сүзілген сұр сәулесін шашады

қалада

Көлікке отырар алдында жуынатын бөлме айнасында күлуге уақыт бар

менің миссиям үшін шартталған

Шамдар, дүңгіршектер, ет, юбка...

Менің кенже қызым Нансита

Менің басыма келеді

Таңертеңгі олардың жылауларымен

Оның кішкентай қолдары менің басымда

Мен жолды жақсы білемін

Бұл жолы ешнәрсе кездейсоқ қалған жоқ

Мен көлікті қоямын, менің әрекетімнен бір блок

Мен блокты қоршап, кеңседе біз белгілеген сұр қабырғаға жасырын көтерілдім

қауіпсіз қол жеткізу ретінде

Белімде револьвер, ойымда ту

Мен және оның ванна бөлмесінің терезесінің арасында үш жарым метр кірпіш жатыр

Мен көтерілемін, жүрегім дүрсілдейді, оның қызметшісі бар

Егер бұл оған қиынырақ болса

Тағы бір күш салып, мен қосылдым

Таң тыныштығымен бірге

Мен оның жаңа әшекейлерінің тар дәлізіне кіремін

Ал мен тыңдауға тоқтаймын, жаттығулар арқылы сезімдер шыңдалады

Менің ойымша, ол жалғыз, Керемет!

Сол жерде мен оны маған арқасымен қарап тұрмын

Ақ пижамасы және тақыр басы бар

Менен күдіктенбейді, кофе ішіп отыр

Мен сенің бөлмеңе қараймын

Ал мен сенің кітаптарыңды көремін

Қорқыныш пен жалғанға толы кітаптар

Адамдардың миссияларына құлдық пен өлім әкелетін кітаптар

Терезенің жанында цериграфиялық белгі

Сол өнерге қарсы әнші

Бірнеше секундтан кейін қолын триггерде

Жүзімнен тер, Елтаңбаларымды ойлаймын

Мені таңдаған әділ де ер адамдарда

Жек көрушіліктен аулақ болу тарихи миссиясында

Менің атыммен аталатын көшеде

Бірақ оның не үшін өлетінін білмей өлгенін қаламаймын

Мен оны атымен атаймын, мен қорқынышты оқыдым

Және оның жек көретін жүзінен түңілу

Мен одан... Неге қазір ән айтпайсың?

Сіздің риторикаңызға не болды?

Неге жұдырықпен жұдырықтай жұдырықтайсың?

Мен сенің жауабыңды күтпеймін...

Және атылды!