In Darkness Veiled - Lethean

I drank of your font, sweet oil of vitriol

Danced on light feet in your sunshine

Intoxicated by your fragrance

Oh life!

I exalted in your light

But now your golden rays reach me not

In lustreless forests I falter

Bleeding and weary with every step I take

Can you hear the clatter of the gyves?

Wounds soaked in bitterness strike through upon the coverlet

No salve to ease the sting where the rapier rushed in

Idle hands reach for the rope’s caress

Restless eyes look to the bough

Back broken, legs fettered, arms open wide

From tenebrosity I limp towards the light

Will the candle burn for me, will the sun still rise?

Can the hand of grace still lift the darkness from these eyes?

‘Behold thineself,' whispered the mage

As I knelt by the water’s edge

‘Whose ghostly visage is illuminated here?

Whose are these cold and distant eyes?'

Hemp and holly bind the limbs

And hessian lets through a crimson stain upon the floor

Where footsteps fall no more

Who will listen for my penance to be read?

Who will weep for me when the last drop is shed?

Back broken, legs fettered, arms open wide

From tenebrosity I limp towards the light

Will the candle burn for me, will the sun still rise?

Can the hand of grace still lift the darkness from these eyes?

Then in the black wold, a candle burns low

From uncertainty I crawl towards your glow

Where pain is not my mistress, nor agony my throne

Shall I see your face again, or walk the dark alone?

Мен сенің қаріпіңді, тәтті витриол майын іштім

Күн шуағында жеңіл аяқпен биледі

Сіздің хош иісіңізге мас

О өмір!

Мен сенің нұрыңмен асқақтадым

Бірақ қазір сенің алтын сәулелерің маған жетпейді

Жарқырамайтын ормандарда мен дірілдеймін

Әр қадам жасаған сайын қан кетіп, шаршадым

Гивтердің дауысын естисіз бе?

Ащыға малынған жаралар жамылғыны басып өтеді

Репьер жүгіргенін жеңілдететін тұзақ жоқ

Бос қолдар арқанның сипауына жетеді

Мазасыз көздер бұтаққа қарайды

Арқасы сынған, аяқтары байлаулы, қолдары кең ашылған

Қаттылықтан жарыққа қарай ақсақтаймын

Мен үшін шырақ жанады ма, күн әлі шыға ма?

Рақым қолы әлі күнге дейін бұл көздерден қараңғылықты көтере ала ма?

«Міне, өзіңе», - деп сыбырлады сиқыршы

Мен судың шетінен тізе бүгіп

'Бұл жерде кімнің елес бейнесі жарықтандырылған?

Бұл суық және алыс көздер кімдікі?»

Қарасора мен холли аяқ-қолды байлайды

Ал гессиан едендегі қызыл дақты өткізеді

Енді аяқ дыбысы түспейтін жерде

Менің күнәм оқылсын деп кім тыңдайды?

Соңғы тамшы төгілгенде, кім мені жылайды?

Арқасы сынған, аяқтары байлаулы, қолдары кең ашылған

Қаттылықтан жарыққа қарай ақсақтаймын

Мен үшін шырақ жанады ма, күн әлі шыға ма?

Рақым қолы әлі күнге дейін бұл көздерден қараңғылықты көтере ала ма?

Сонда қара дүниеде шам баяу жанады

Белгісіздіктен мен сенің жарқылыңа қарай жүгіремін

Қайда ауырсыну менің қожайыным емес, азап менің тағым емес

Жүзіңді қайта көрейін бе, әлде қараңғыда жалғыз жүрейін бе?