Осколки памяти - Letargy Dream

Осенний дождь чуть слышно плакал за окном,

Я так хотел обнять его, впустить в свой дом.

Быть может он поможет вспомнить твой портрет,

Твои глаза, твой теплый и печальный свет.

Я в полумгле пытался отыскать твой след,

Хоть понимал, что это несусветный бред…

Скажи, зачем ты забрала мою печаль,

Оставив лишь в разбитом сердце скорбную печать?

Зачем?

Слепым котенком, заключенным в четырех стенах

Пытался вспомнить очертания твоих губ…

Я собирал осколки памяти моей,

Мой идеал, куски давно ушедших дней,

Фрагменты строк, что посвящал твоим глазам.

Святой пророк… Случилось все, как он сказал.

Боготворил твой светлый образ я тогда,

Хоть говорил, что это все не навсегда.

Случилось так, в клочки разорваны мечты,

В прошедших снах остались смутные черты.

Терезенің сыртында күзгі жаңбырдың жылағаны әрең естілді,

Мен оны құшақтап, үйіме кіргізгім келді.

Мүмкін ол сіздің портретті есте сақтауға көмектеседі,

Сенің көздерің, жылы және мұңды нұрың.

Мен сенің ізіңді жартылай қараңғылықтан табуға тырыстым,

Мұның бос сөз екенін білсем де...

Айтшы, сен неге менің мұңымды алып кеттің

Жарылған жүректе мұңды мөр қалдырмай ма?

Не үшін?

Төрт қабырғаға қоршалған соқыр котенка

Еріннің сұлбасын есте сақтауға тырыстым...

Мен жадымның үзінділерін жинадым,

Менің идеалым, өткен күндердің үзінділері,

Көздеріңізге арнаған үзінділер.

Қасиетті пайғамбар... Бәрі оның айтқанындай болды.

Сол кезде сенің жарқын бейнеңді пұт еттім,

Бұл мәңгілік емес екенін айтқанымен.

Бұлай болды, армандар жыртылды,

Бұлыңғыр ерекшеліктер өткен армандарда қалды.