Ophelia - L'âme Immortelle

Im Haar ein Nest von jungen Wasserratten

Und die beringten Hände auf der Flut

Wie Flossen, also treibt sie durch den Schatten

Des großen Urwalds, der im Wasser ruht

Die letzte Sonne, die im Dunkel irrt

Versenkt sich tief in ihres Hirnes Schrein

Warum sie starb?

Warum sie so allein

Im Wasser treibt, das Farn und Kraut verwirrt?

Im dichten Röhricht steht der Wind.

Er scheucht

Wie eine Hand die Fledermäuse auf

Mit dunklem Fittich, von dem Wasser feucht

Steh’n sie wie Rauch im dunklen Wasserlauf

Wie Nachtgewölk.

Ein langer, weißer Aal

Schlüpft über ihre Brust.

Ein Glühwurm scheint

Auf ihrer Stirn.

Und eine Weide weint

Das Laub auf sie und ihre stumme Qual

Шашында жас су егеуқұйрықтарының ұясы

Ал толқында сақиналы қолдар

Қанаттар сияқты, ол көлеңкелер арқылы жүзеді

Суда жатқан үлкен джунглиден

Қараңғыда адасқан соңғы күн

Оның миының ғибадатханасына терең енеді

Ол неге өлді?

Неге ол жалғыз

Папоротниктер мен шөптерді шатастыратын суда жүзу?

Тығыз қамыстың ішінде жел тұр.

Ол қорқытады

Жарғанаттарды алып жатқан қол сияқты

Қараңғы қанаты бар, судан дымқыл

Олар қараңғы су арнасында түтін сияқты тұр

Түнгі бұлттар сияқты.

Ұзын ақ жыланбалық

Кеудесінің үстінен сырғып кетеді.

Жарқыраған құрт жарқырайды

оның маңдайында.

Ал тал жылайды

Оның үстіндегі жапырақтар және оның үнсіз азабы