Зима - Константин Крымский

Плачет на дорогах зима, о весне разнёсся слушок,

Ну, давай с тобой мы, зима, выпьем на двоих посошок.

Ветерком колючим и злым приласкай да так, чтобы в крик,

Всё, что мы должны, отдадим, нам не век отпущен, а миг.

Зима, зима, забытый край,

Зима, зима, вороний край,

Зима, зима, любви не знал,

Грешил я телом, а душой страдал.

Ледоход пошёл по реке, обгладал последнюю кость,

Сыт и пьян, и нос в табаке, и унялась вроде бы злость.

И бросаю взор в небеса, где трезвонят лихо грачи,

Мне б услышать вновь голоса, те, что потерялись в ночи.

Зима, зима, забытый край,

Зима, зима, вороний край,

Зима, зима, любви не знал,

Грешил я телом, а душой страдал.

Мы стареем день ото дня, поперёк стареем и вдоль,

Заползает в душу змея, превращаясь в зависть и боль.

И тревожный скрип у дверей, и прохладней всё у огня,

Да потому что нет якорей, нету ни следов, ни жилья.

Зима, зима, забытый край,

Зима, зима, вороний край,

Зима, зима, любви не знал,

Грешил я телом, а душой страдал.

А зима все плачет навзрыд, снежные пусты облака,

В грязных лужах дряхлый прикид, и в руках не дрын, а клюка.

Всё пройдёт — и счастье и грех, лишь зима, как тут не крути,

Соберёт в котомочку снег и уйдёт, чтоб снова придти.

Зима, зима, забытый край,

Зима, зима, вороний край,

Зима, зима, любви не знал,

Грешил я телом, а душой страдал.

Зима, зима, забытый край,

Зима, зима, вороний край,

Зима, зима, любви не знал,

Грешил я телом, а душой страдал

Жолдарда қыс жылайды, көктем туралы өсек тарады,

Қане, сендермен барайық, қыс, екіге таяқ ішейік.

Тікенді және зұлым желмен сипап, жылауда,

Қарызымыздың бәрін береміз, бізге ғасыр емес, бір сәт берілді.

Қыс, қыс, ұмытылған жер,

Қыс, қыс, қарға шет,

Қыс, қыс, махаббатты білмеген,

Мен тәніммен күнә жасадым, бірақ жаныммен азап шектім.

Мұздар өзен бойымен жүріп, соңғы сүйекті кемірді,

Толық, мас, мұрын темекі мен ашу басылған сияқты.

Мен өзімді аспанға аудардым, онда жарақтар әйгілі шырылдап жатыр,

Түнде жоғалған дауыстарды қайта естігім келеді.

Қыс, қыс, ұмытылған жер,

Қыс, қыс, қарға шет,

Қыс, қыс, махаббатты білмеген,

Мен тәніммен күнә жасадым, бірақ жаныммен азап шектім.

Біз күннен күнге қартаямыз, қартайып жатырмыз,

Жылан жанға жорғалап, қызғаныш пен ауруға айналады.

Есіктің үрейлі сықырлауы, оттың жанында бәрі салқын,

Иә, өйткені зәкір, із, баспана жоқ.

Қыс, қыс, ұмытылған жер,

Қыс, қыс, қарға шет,

Қыс, қыс, махаббатты білмеген,

Мен тәніммен күнә жасадым, бірақ жаныммен азап шектім.

Ал қыс ащы жылайды, қарлы бұлттар бос,

Лас шалшықтарда тозған киім бар, ал қолында су төгетін құбыр емес, таяқ бар.

Бәрі өтеді – бақыт та, күнә де, тек қыс, не десең де,

Ол қарды мысыққа жинап, қайтадан келуге кетеді.

Қыс, қыс, ұмытылған жер,

Қыс, қыс, қарға шет,

Қыс, қыс, махаббатты білмеген,

Мен тәніммен күнә жасадым, бірақ жаныммен азап шектім.

Қыс, қыс, ұмытылған жер,

Қыс, қыс, қарға шет,

Қыс, қыс, махаббатты білмеген,

Мен тәніммен күнә жасадым, бірақ жаныммен азап шектім