Вселенская обида - Каста

Случилось пару лет назад,

В душе осталась трещина.

Помню похороны, кричала женщина.

Словно она и была центром земли,

Когда стояли над могилой мы.

Ливень лил.

Муж успешным был, знаю не по рассказам

Имел хороший бизнес, видимо был заказан.

Оставил дочь, да мальца-сорванца,

Стоят, жмутся к матери — два птенца.

«А где была братва — вся эта свора?»

Вечно таскал их в дом, а под утро ссора.

Отказывать нельзя, бывал у них и я сам,

Не скажу что друзья — скорее был обязан.

Дом уйдет за долги через полгода.

Они одни в центре немого хоровода.

Это финал!

теперь она точно знала!

Ох и кричала же она, как она кричала!

«Забудьте же!

В стороне будьте же!

Милый!

Это — не люди, а муляжи!»

Все, кого держал под боком, стоял горой!

Отдали моего сокола земле сырой!

«Не вы ли, те с кем детей мы наших крестили?

Не вы ли, кому постели в доме стелили?

Ну что, остыли?

Недавно орали тосты!

Не я бессильна!

— ваши глаза пусты!»

Припев:

«Без паники!

Как же быть с этим?

Лучше спрятать их!

Запереть их!

Без паники!

Вырастут — будет легче.

Нужно укрыть их!

Уберечь их!»

«Без паники!

Как же быть с этим?

Лучше спрятать их!

Запереть их!

Без паники!

Вырастут — будет легче.

Нужно укрыть их!

Уберечь их!»

«Без паники!

Как же быть с этим?

Лучше спрятать их!

Запереть их!»

Оля уткнулась в окно, и как бы нет её

В этой машине, зато есть мама за рулем,

В зеркале заднего вида глаза её застыли,

Глядят сердито красивые, злые.

Рядом с Олей, на заднем сидении, Саша.

Ребенок лет шести, — Олин брат старший.

Саша смотрит на маму исподлобья с обидой,

Они скрестили взгляды в зеркале заднего вида.

«Мама, почему все время мы куда то едем?

Почему не ходим в садик, как другие дети?

Почему ты злишься!

Злишься без конца?

Почему ты говоришь, что не было у нас отца?»

Машина стоит, двери и окна закрыты,

Пристегнуты ремни, горят габариты,

Диск сказок на паузе в магнитофоне,

Изредка гул машин, больше ни звука в салоне.

Мама отвечает молчаньем, в глазах её — злоба.

Маленького Сашу от страха проберает ознобом.

Невозможное молчанье давит все беспощаднее,

Как в жар, Олю бросает в отчаяние.

Будто с треском рвутся и разлетаются бусы,

Как в лихорадочном и мутном сне не можешь проснуться.

Будто падаешь, падаешь в темноту

И ухватиться не за что, и крик застывает во рту.

Как будто не Олины руки бьют стекло

До боли!

Пусть будет еще больней!

«На зло!»

И все мерцает сквозь слезы, все размыто.

Саша, мама, вселенская обида.

Припев:

«Без паники!

Как же быть с этим?

Лучше спрятать их!

Запереть их!

Без паники!

Вырастут — будет легче.

Нужно укрыть их!

Уберечь их!»

«Без паники!

Как же быть с этим?

Лучше спрятать их!

Запереть их!

Без паники!

Вырастут — будет легче.

Нужно укрыть их!

Уберечь их!»

«Без паники!

Как же быть с этим?

Лучше спрятать их!

Запереть их!

Без паники!

Вырастут — будет легче.

Нужно укрыть их!

Уберечь их!»

Бір-екі жыл бұрын болған оқиға

Жан дүниемде сызат пайда болды.

Жаназа есімде, әйел айқайлады.

Ол жердің ортасы сияқты,

Біз қабірдің үстінде тұрғанда.

Жаңбыр жауды.

Менің күйеуім табысты болды, мен әңгімелерден білмеймін

Жақсы ісі болды, тапсырыс берілген сияқты.

Қызы қалды, иә томбала,

Тұрған, анасына жабысқан - екі балапан.

«Жігіттер қайда болды - бұл пакеттің бәрі?»

Үнемі үйге сүйреп кіргізетін, таңертең жанжал шыққан.

Сіз бас тарта алмайсыз, мен оларға бардым,

Мен оларды дос деп айтпаймын, керісінше, мен міндетті болдым.

Алты айдан кейін үй қарызға кетеді.

Олар үнсіз дөңгелек бидің ортасында жалғыз.

Бұл финал!

енді ол анық білді!

О, ол айқайлады, ол қалай айқайлады!

«Ұмыт!

Алыс болыңыз!

Сүйкімді!

Бұл адамдар емес, манекелер!»

Оның қасында ұстағандардың бәрі таудай болды!

Олар менің сұңқарымды дымқыл жерге берді!

«Балаларымызды бірге шомылдыру рәсімінен өткізген сендер емессіңдер ме?

Үйге төсек жинаған сен емессің бе?

Ал, салқындап қалдың ба?

Жақында айқайлаған тосттар!

Мен күшсіз емеспін!

- Сенің көздерің бос!

Хор:

«Дүрлікпеңіз!

Мұнымен қалай күресуге болады?

Оларды жасырған жөн!

Оларды құлыптаңыз!

Дүрбелең жоқ!

Өсіңіз - бұл оңайырақ болады.

Біз оларды жабуымыз керек!

Оларды құтқар!»

«Дүрлікпеңіз!

Мұнымен қалай күресуге болады?

Оларды жасырған жөн!

Оларды құлыптаңыз!

Дүрбелең жоқ!

Өсіңіз - бұл оңайырақ болады.

Біз оларды жабуымыз керек!

Оларды құтқар!»

«Дүрлікпеңіз!

Мұнымен қалай күресуге болады?

Оларды жасырған жөн!

Оларды құлыптаңыз!

Оля терезеге көмілді, ол жоқ сияқты

Бұл көлікте, бірақ рульде ана бар,

Артқы көрініс айнасында оның көзі қатып қалды,

Ашулы сұлу, жаман көр.

Оляның қасында, артқы орындықта Саша.

Алты жасар бала, Олиннің үлкен ағасы.

Саша анасына ренішпен қарады,

Олар артқы көрініс айнасына көздерін жұмып алды.

«Анашым, біз неге үнемі бір жерге барамыз?

Неге біз басқа балалар сияқты балабақшаға бармаймыз?

Неге жындысың!

Шексіз ашуланасыз ба?

Неге әкеміз болмады дейсің?».

Көлік тоқтатылды, есіктер мен терезелер жабық,

Белдіктер бекітілді, өлшемдер жанып жатыр,

Магнитофондағы үзілістегі ертегілер дискісі,

Анда-санда көліктердің дүбірі, салонда дыбыс естілмейді.

Анасы үнсіз жауап береді, көздерінде ашу бар.

Кішкентай Саша қорқыныштан қалтырап қалады.

Мүмкін емес үнсіздік аяусыз басады,

Қызуы көтерілгендей Оля үмітсіздікке ұшырайды.

Жарық болғандай моншақтар жыртылып, шашылып жатыр,

Ыстық және лайлы түс көргендей, сіз оянбайсыз.

Құлап бара жатқандай, қараңғылыққа түсіп бара жатқандай

Ұстайтын ештеңесі жоқ, айғай аузында қатып қалады.

Оляның қолдары әйнекті сындырмағандай

Ауырғанша!

Одан да ауырсын!

«Зұлымдық үшін!»

Және бәрі көз жасы арқылы жыпылықтайды, бәрі бұлыңғыр.

Саша, ана, әмбебап қорлау.

Хор:

«Дүрлікпеңіз!

Мұнымен қалай күресуге болады?

Оларды жасырған жөн!

Оларды құлыптаңыз!

Дүрбелең жоқ!

Өсіңіз - бұл оңайырақ болады.

Біз оларды жабуымыз керек!

Оларды құтқар!»

«Дүрлікпеңіз!

Мұнымен қалай күресуге болады?

Оларды жасырған жөн!

Оларды құлыптаңыз!

Дүрбелең жоқ!

Өсіңіз - бұл оңайырақ болады.

Біз оларды жабуымыз керек!

Оларды құтқар!»

«Дүрлікпеңіз!

Мұнымен қалай күресуге болады?

Оларды жасырған жөн!

Оларды құлыптаңыз!

Дүрбелең жоқ!

Өсіңіз - бұл оңайырақ болады.

Біз оларды жабуымыз керек!

Оларды құтқар!»