Время - Каста

Припев:

Когда умрем, мы станем грудой праха.

Пока живем, мы — хрупкое стекло без страха.

Когда умрем, мы станем грудой праха.

Пока живем, мы — хрупкое стекло без страха.

По времени живя ни кто его не знает,

А значит и себя самих не понимает,

В какое время мы родились,

Какое время нам прикажет удались.

Время, ищи тебя рождает племя

И так продолжается и человечье племя,

Но время времени нам кажется длинней,

Коротким сроком черно белых дней.

Но времена различны, все по временам.

Кто — нечто, то — ничто, они подобны нам.

«Склонись к песочной струйке, человек,

Чтоб башня твоя пеплом не была весь век!»

Бежит песок в часах перетекая,

Но движется еще быстрее жизнь людская.

Сейчас о времени мы рассуждаем с вами,

Но время это — мы, никто другой, мы — сами!

Всю вереницу суток, звезд, орбит

Пересчитывает смерть, а время лишь растит и хранит.

Гранит переходит в песок, восход в закат,

Стрелки часов стирают циферблат.

Припев:

Когда умрем, мы станем грудой праха.

Пока живем, мы — хрупкое стекло без страха.

Когда умрем, мы станем грудой праха.

Пока живем, мы — хрупкое стекло без страха.

Дни пролетают незаметно, проходят,

А кости в плаще с косой рядом бродят.

Все минуты и секунды постоянно считают

И о времени прошедшем они не вспоминают.

Пацаны делают много дерьма.

Каждый по-своему, на что хватит ума.

В их мыслях тьма порождает пороки,

Уменьшая тем самым им отпущенные сроки.

Но, когда-нибудь наступит ужасный час покоя,

Будет тихо как после страшного боя.

Время остановится и все затихнет сразу,

Кто-то не окончит уже начатую фразу.

Еще одна секунда проникла в никуда,

С чьим-то дыханьем вырвется душа.

Если в твоей жизни с рассветам встанет зло,

Душе твоей ничтожной считай не повезло.

Время без времен когда-нибудь придет

И нас из нашей жизни насильно уведет,

И мы тогда покинув человеческое племя,

Предстанем перед тем, над кем не властно время.

Припев:

Когда умрем, мы станем грудой праха.

Пока живем, мы — хрупкое стекло без страха.

Когда умрем, мы станем грудой праха.

Пока живем, мы — хрупкое стекло без страха.

Когда умрем, мы станем грудой праха.

Пока живем, мы — хрупкое стекло без страха.

Когда умрем, мы станем грудой праха.

Пока живем, мы — хрупкое стекло без страха

Хор:

Өлгенде шаңға айналамыз.

Біз өмір сүргенше, біз қорқынышсыз нәзік шынымыз.

Өлгенде шаңға айналамыз.

Біз өмір сүргенше, біз қорқынышсыз нәзік шынымыз.

Уақытпен өмір сүріп, оны ешкім танымайды,

Бұл оның өзін түсінбейтінін білдіреді,

Біз нешеде туылғанбыз

Қай уақытта кететінімізді көрсетеді.

Уақыт, іздесең ру туады

Осылайша адамзат баласы жалғасады,

Бірақ уақыт бізге ұзағырақ болып көрінеді,

Ақ пен қара күндердің қысқа кезеңі.

Бірақ уақыт басқа, бәрі уақытпен.

Кім бірдеңе, сонда ештеңе емес, олар біз сияқты.

«Құм ағынына иіліңіз, адам,

Мұнараң үнемі күл болып кетпесін!»

Құм сағаттап ағып жатыр,

Бірақ адам өмірі одан да жылдам қозғалады.

Қазір біз сенімен уақыт туралы сөйлесеміз,

Бірақ уақыт біз, басқа ешкім емес, біз өзімізміз!

Күндердің бүкіл тізбегі, жұлдыздар, орбиталар

Өлімді санайды, ал уақыт тек өседі және сақтайды.

Гранит құмға, күннің шығуы күннің батысына,

Сағат тілі теруді өшіреді.

Хор:

Өлгенде шаңға айналамыз.

Біз өмір сүргенше, біз қорқынышсыз нәзік шынымыз.

Өлгенде шаңға айналамыз.

Біз өмір сүргенше, біз қорқынышсыз нәзік шынымыз.

Күндер елеусіз өтіп жатыр,

Ал орағы бар плащ киген сүйектер тентіреп жүреді.

Барлық минуттар мен секундтар үнемі есептеледі

Ал олар өткен уақытты есіне түсірмейді.

Жігіттер көп нәрсені жасайды.

Әрқайсысы өзінше, бұл ақылға жетеді.

Олардың ойларында қараңғылық жамандық тудырады,

Осылайша, оларға берілген уақытты қысқартады.

Бірақ бір күні қорқынышты демалыс уақыты келеді,

Қорқынышты шайқастан кейінгідей тыныш болады.

Уақыт тоқтап, бәрі бірден тынышталады,

Біреу бұрыннан басталған сөйлемді аяқтамайды.

Тағы бір секунд ешқайда кетпеді

Біреудің тынысымен жан қашады.

Таң атқаннан өміріңде зұлымдық көтерілсе,

Елеусіз жаныңызды бақытсыз санаңыз.

Уақытсыз уақыт бір күні келеді

Олар бізді өмірімізден күштеп алып тастайды,

Содан кейін біз адамзат баласын тастап кеттік,

Уақыттың күші жоқтардың алдында тұрайық.

Хор:

Өлгенде шаңға айналамыз.

Біз өмір сүргенше, біз қорқынышсыз нәзік шынымыз.

Өлгенде шаңға айналамыз.

Біз өмір сүргенше, біз қорқынышсыз нәзік шынымыз.

Өлгенде шаңға айналамыз.

Біз өмір сүргенше, біз қорқынышсыз нәзік шынымыз.

Өлгенде шаңға айналамыз.

Біз өмір сүргенше, біз қорқынышсыз нәзік шынымыз