Как весна зиму поборола - IOWA

Жила-была в одном селе Машенька.

Сидела она под окном с берёзовым веретеном, пряла белый ленок и приговаривала:

— Когда Весна придёт, когда талица ударится и с гор снега скатятся, а по лужкам разольётся вода, напеку тогда я куликов да жаворонков и с подружками Весну пойду встречать, в село погостить кликать-звать.

Ждёт Маша Весну тёплую, добрую, а той не видать, не слыхать.

Зима-то и не уходит, всё Морозы куёт;

надокучила она всем, холодная, студёная, руки, ноги познобила, холод-стужу напустила.

Что тут делать?

Беда!

Надумала Маша идти Весну искать.

Собралась и пошла.

Пришла она в поле, села на взгорочек и зовёт Солнце:

Солнышко, Солнышко,

Красное вёдрышко,

Выгляни из-за горы,

Выгляни до вешней поры!

Выглянуло Солнце из-за горы, Маша и спрашивает:

— Видело ли ты, Солнышко, красную Весну, встретило ли свою сестру?

Солнце говорит:

— Не встретило я Весну, а видело старую Зиму.

Видело, как она, лютая, от Весны ушла, от красной бежала, в мешке стужу несла, холод на землю трясла.

Сама оступилась, под гору покатилась.

Да вот в ваших краях пристоялась, не хочет уходить.

А Весна про то и не знает.

Иди, красная девица, за мной, как увидишь перед собой лес зелен весь, там и ищи Весну.

Зови её в свои края.

Пошла Маша искать Весну.

Куда Солнце катится по синему небу, туда и она идёт.

Долго шла.

Вдруг предстал перед ней лес зелен весь.

Ходила ходила Маша по лесу, совсем заблудилась.

Лесовые комарочки ей плечики искусали, сучки-крючки бока протолкали, соловьи уши пропели, дождевые капели голову смочили.

Только присела Маша на пенёк отдохнуть, как видит — летит лебедь белая, приметливая, снизу крылья серебряные, поверху позолоченные.

Летит и распускает по земле пух да перья для всякого зелья.

Та лебедь была — Весна.

Выпускает Весна по лугам траву шелковую, расстилает росу жемчужную, сливает мелкие ручейки в быстрые речки.

Стала тут Маша Весну кликать-звать, рассказывать:

— Ой, Весна-Весна, добрая матушка!

Ты иди в наши края, прогони Зиму лютую.

Старая Зима не уходит, всё Морозы куёт, холод-стужу напускает.

Услышала Весна Машин голос.

Взяла золотые ключи и пошла замыкать Зиму лютую.

А Зима не уходит, Морозы куёт да посылает их наперёд Весны заслоны сколотить, сугробы намести.

А Весна летит, где крылом серебряным махнёт — там и заслон сметёт, другим махнёт — и сугробы тают.

Морозы-то от Весны и бегут.

Обозлилась Зима, посылает Метель да Вьюгу повыхлестать Весне глаза.

А Весна махнула золотым крылом, тут и Солнышко выглянуло, пригрело.

Метель с Вьюгой от тепла да света водяной порошей изошли.

Выбилась из сил старая Зима, побежала далеко-далеко за высокие горы, спряталась в ледяные норы.

Там её Весна и замкнула ключом.

Так-то Весна Зиму поборола!

Вернулась Маша в родное село.

А там уже молодая царица Весна побывала.

Принесла год тёплый, хлебородный.

Ол Маша ауылында тұратын.

Ол қайың шпиндельімен терезенің астына отырды да, ақ ленокты иірді де:

- Көктем келгенде, талица соғып, таулардан қар ағып, шалғындарға су төгілгенде, мен құмдақ, қарақұйрық пісіремін және құрбыларыммен көктемді қарсы алуға, ауылға қоңырау шалуға барамын. қоңырау шалу.

Маша жылы, мейірімді көктемді күтеді, бірақ ол көрінбейді, естілмейді.

Қыс кетпейді, бәрін аяздар ойдан шығарды;

ол бәрін жалықтырды, суық, мұзды, қолдары мен аяғы дірілдеп, салқын салқын жіберді.

Мұнда не істеу керек?

Ақаулық!

Маша көктемді іздеуге шешім қабылдады.

Жинап, кетіп қалды.

Ол далаға келіп, бір төбеге отырды да, Күнді шақырды:

Күн шуағы, күн сәулесі

қызыл шелек,

Таудың үстінен қараңыз

Көктемге дейін мұқият болыңыз!

Таудың артынан күн шықты, Маша сұрады:

-Көрдің бе, Күншуақ, қызыл көктем, апаңды кездестірдің бе?

Күн былай дейді:

- Мен Көктемді кездестірмедім, бірақ ескі Қысты көрдім.

Мен оның қатал, Көктемнен қалай шығып, қызылдан қашып, суықты сөмкеге салып, суық жерді қалай шайқағанын көрдім.

Ол сүрініп, төмен қарай аунап түсті.

Иә, ол сіздің аймаққа қоныстанды, ол кеткісі келмейді.

Ал Көктем бұл туралы білмейді.

Менің артымнан жүр, қызыл қыз, алдыңда бүкіл жасыл орманды көргенде, Көктемді сол жерден ізде.

Оны өз аймағыңызға шақырыңыз.

Маша Көктемді іздеуге кетті.

Күн көгілдір аспанды қай жерде айналдырса, сол жерде жүреді.

Ол ұзақ жүрді.

Кенет оның алдынан жасыл орман пайда болды.

Маша орманды аралап, толығымен жоғалып кетті.

Орман масалары оның иықтарын шағып, бүйірлерінен ілгектер итеріп, бұлбұл құлақтары сайрап, жаңбыр тамшылары басын ылғалдандырды.

Маша демалу үшін бір діңгекке отыра салысымен – ақ аққу ұшады, байқап қалады, төменнен күміс қанаттары, үстінде алтын жалатылған.

Ол ұшады және кез келген сусын үшін жерге үлбір мен қауырсындарды таратады.

Бұл аққу көктем еді.

Көктем шабындықтарды жібек шөптерін шығарады, інжу шықтарын таратады, шағын ағындарды жылдам өзендерге біріктіреді.

Міне, Маша Весна қоңырау шалып, қоңырау шалып, айта бастады:

- О, Көктем-Көктем, мейірімді ана!

Сен біздің жерлерге бар, Қаһарлы Қысты қуып.

Ескі қыс кетпейді, бәрін аяздар жасайды, суық-суық кіргізеді.

Весна Машиннің дауысын естіді.

Алтын кілттерді алып, қаһарлы қысты жабуға бардым.

Бірақ қыс кетпейді, Аяз соғып, көктемнің алдынан тосқауылдарды орнатуға, қар үйінділерін жабуға жібереді.

Көктем ұшады, күміс қанатын қай жерде бұлғайды - сонда ол тосқауылды сыпырып тастайды, ол тағы бір толқындайды - қар үйінділері ериді.

Көктемнен аяздар қашады.

Қыс ашуланып, Көктемнің көздеріне қарлы боран мен боран жібереді.

Ал Көктем алтын қанатын сілкіп жіберді, содан кейін Күн сыртқа үңілді, жылынды.

Ыстықтан боран соғып, су ұнтағының жарығы шықты.

Қарт Қыс қажыды, алысқа жүгірді, биік таулардың артына, мұз шұңқырларына тығылды.

Сол жерде көктем оны кілтпен құлыптап алды.

Сонымен көктем қысты жеңді!

Маша туған ауылына оралды.

Мұнда жас патшайым көктем келді.

Жылы, астық әкелді.