Lieb Vaterland, magst ruhig sein - In Extremo

Im Frühjahr, wenn die Blumen blühen

Ist es Zeit für mich zu ziehen

Der Flaum am Kinn, zu jung an Jahren

Die erste Liebe kaum erfahren

Für Ruhm und Ehr, fürs Vaterland

So ist mir auch vorm Tod nicht bang

Die Pflicht, sie ruft, auf in die Schlacht

Auf dass sie mich zum Manne macht

Nun zieh ich in ein fremdes Land

Hab das eigene kaum gekannt

Die Heimat schwindet Stück für Stück

Die Brüder kehrten nie zurück

Kanonendonner, Feuerschein

Werden meine Liebsten sein

Die Fahne flattert stolz im Wind

Das Herz pocht schnell, ich folge blind

Lieb Vaterland, magst ruhig sein

Ein jeder stirbt für sich allein

Ich bin klein, mein Herz ist rein

Kann niemand darin wohnen, nur der Tod allein

Das Säbelrasseln ist nicht mehr weit

Herrgott nochmal, jetzt wird es Zeit

Mutters Tränen sind mir leid

Der Waffenrock mein stolzes Kleid

Wir stürmen vor, die Herzen brennen

Und töten das, was wir nicht kennen

Hab sorglos all den Tod verlacht

Was hat die Welt aus mir gemacht?

Aus Schützengräben stöhnt es matt

Weh dem, der keine Freunde hat

Die Stiefel hart, die Wangen blass

Die Wunden rot, den Blick voll Hass

Auf blutgetränkter Erde dann

Bricht der Zweifel seinen Bann

Am Ende steht mir zu der Lohn

Es rollt mein Kopf vor deinen Thron

Көктемде гүлдер гүлдеген кезде

Менің көшетін уақытым болды ма

Иегінің түбіт, жасы тым жас

Алғашқы махаббатты бастан кешірген жоқ

Атақ пен абырой үшін, Отан үшін

Сондықтан мен де өлімнен қорықпаймын

Кезекшілік соғысқа шақырады

Ол мені еркек қылсын

Қазір шет елге көшіп жатырмын

Мен өзімді әрең білдім

Үй бірте-бірте жоғалып барады

Ағайындылар қайтып оралмады

Зеңбіректің күркіреуі, оттың жарығы

Менің жақындарым болады

Ту желбіреп мақтанады

Жүрек соғып тұр, соқыр ілесемін

Қымбатты Отаным, сабырлы бол

Әркім өзі үшін өледі

Мен кішкентаймын, жүрегім таза

Онда ешкім тұра алмайды, тек өлім ғана

Қылшықтың дірілі алыс емес

Қайырлы күн, енді уақыт келді

Анамның көз жасына өкінемін

Туника менің мақтаныш көйлегім

Біз алға ұмтыламыз, жүректер өртенеді

Және біз білмейтін нәрсені өлтіріңіз

Барлық өлімге абайсызда күлді

Дүние мені не етті?

Траншеялардан әлсіреген дауыстар шығады

Досы жоқ адамға қасірет!

Етік қатты, жақтары бозарған

Қызыл жаралар, жек көрушілікке толы көздері

Содан кейін қанға малынған жерде

Күмән оның сиқырын бұзады

Түптеп келгенде, менің жалақымды алуға құқығым бар

Сенің тағыңның алдында менің басым айналады