Снег - Игорь Лазарев

«Снега просит душа, только снега…»

Григорий Данской

Ничего у Тебя не прошу, только снега

На дымящей земли оголенные раны

На тугие прилавки, полные снеди

На сусальное золото телеэкранов

На московских ворон грязно-серые перья

На страницы газет, на обложки журналов

На скульптуры вождей, на руины империй

На холодные кухни пустых коммуналок

Я о снеге прошу, и пускай он ложится

На затылки и плечи, сияя обновкой,

Всех сутулых простуженных пассажиров

У навеса автобусной остановки

На коней Аполлона чугунные крупы

На решетки оград, на горшки азалий

На виски дирижера, на медные трубы

Музыкантов усталых в концертном зале

Успокой нас, Боже, омой нам раны

Убели, одень серебром небесным

Серый город в просвете оконной рамы,

Наши черные думы и странные песни

Мы увидим из ящиков стеклотары

Как заносит по крыши ларьки и трамваи,

Все болезни, все жалобы и мытарства.

Хлопья падают, наши грехи укрывая.

«Жан қар сұрайды, тек қар...»

Григорий Данской

Мен сенен ештеңе сұрамаймын, тек қар жауады

Түтіндеген жердегі жалаңаш жаралар

Азық-түлікке толы тығыз сөрелерде

Теледидар экрандарының алтын парағында

Мәскеу қарғаларындағы лас сұр қауырсындар

Газет беттерінде, журналдардың мұқабаларында

Көсемдердің мүсіндерінде, империялардың қирандыларында

Бос коммуналдық пәтерлердің салқын асханаларына

Қар сұраймын, Жатсын

Жаңа нәрсемен жарқыраған бас пен иықтың артқы жағында,

Суық жолаушылар еңкейіп қалды

Автобус аялдамасының шатырында

Аполлонның аттарындағы шойын ұнтағы

Қоршаулардың қоршауларында, азалия қазандарында

Кондуктордың вискиінде, мыс құбырларында

Концерт залында шаршаған музыканттар

Бізді жұбат, Жаратқан, жарамызды жу

Ағартып, көктегі күміспен киіндір

Терезе жақтауындағы сұр қала,

Қара ойларымыз, жат жырларымыз

Біз шыны ыдыстардан көреміз

Ол дүңгіршектер мен трамвайларды шатырдың үстінен қалай әкеледі,

Барлық аурулар, барлық шағымдар мен сынақтар.

Қабыршақтар құлап, күнәларымызды жабады.