Колокольчик - Игорь Лазарев

Я ушел из дома в утренний мрак

Дверь неслышно за собой притворив

Все не может продолжаться вот так —

Больше не о чем сейчас говорить.

Расплывалась в желтизне фонарей

Подменившая тебя пустота

И, зевая миллионом дверей,

Сонный город свесил ноги с моста

Ни прохлады ночи, ни света дня

Расставанье не меняет, мой друг

Ну, а если ты забудешь меня

Стоит только оглянуться вокруг:

Ветер ставни распахнет — это я

Вспыхнет на плите огонь — это я

Упадет роса с листа — это я

Никогда я не оставлю тебя

Вот апрельским днем в квартире пустой

Ты сидишь одна, колени обняв.

Колокольчик закатился под стол,

Всем своим индийским тельцем звеня.

И пока приемник что-то поёт

И резвится желтый луч на часах

Время молча забирает своё

И стирает поцелуи с лица

Человек с календаря на стене

Не опустит к небу поднятых рук

Не печалься.

Не грусти обо мне

Стоит только оглянуться вокруг:

Птица крикнет за рекой — это я

Ветка затрещит в костре — это я

Мак уронит лепестки — это я

Никогда я не покину тебя

Побегут ручьи с холмов — это я

Прогремит июльский гром — это я

Зашумит осенний дождь — это я

Никуда ты не уйдешь от меня

Таң қараңғыда үйден шықтым

Есікті артыңыздан естілмейтіндей жабу

Бұлай жүруге болмайды -

Енді айтатын ештеңе жоқ.

Шамдардың сарғаюында бұлыңғыр

Сізді алмастырған бостық

Ал миллион есікті есіней отырып,

Ұйқысыз қала көпірден аяғын салбыратып тұрды

Түннің салқыны да, күннің жарығы да емес

Қоштасу өзгермейді, досым

Ал, мені ұмытсаң ше

Тек айналаға қарау керек:

Жел қақпақтарды ашады - бұл менмін

Пеште өрт шығады - бұл менмін

Жапырақтан шық түседі - бұл менмін

Мен сені ешқашан тастамаймын

Сәуірдің түстен кейін бос пәтерде

Сіз жалғыз отырсыз, тізеңізді құшақтап отырсыз.

Қоңырау үстелдің астына түсті

Бүкіл үнді денеңмен шырылдау.

Ал қабылдағыш бірдеңе ән айтып жатқанда

Ал сағатта сары сәуле жарқырайды

Уақыт үнсіз өз бағасын алады

Ал бетіңізді сүртіңіз

Қабырғада күнтізбесі бар адам

Көтерілген қолдарыңызды аспанға түсірмеңіз

Мұңайма.

Мен үшін мұңайма

Тек айналаға қарау керек:

Құс өзеннің арғы жағында жылайды - бұл менмін

Бұтақ отта сықырлайды – бұл менмін

Көкнәр жапырақтарды тастайды - бұл менмін

Мен сені ешқашан тастамаймын

Төбелерден ағыстар ағады - бұл менмін

Шілденің күркіреуі – менмін

Күзгі жаңбыр сыбдырлайды - бұл менмін

Менен ешқайда кетпейсің