El Alma y los Pies - Hora Zulú

Cuando por fin cojo carrera pa subir a cumbres altas

Desconozco los modos y las maneras

Dudo de si hay escaleras si están dentro o están fuera

Mas conozco mi reacción el vértigo no me vencerá

Por la subida merecerá la pena tanta espera

Porque no dejo al partir perro guardián ni compañera

Y reconozco que ahí fuera

Tras lo oscuro en la espesura

Tan solo dejo despojos

De compasión y basura

Guardo lo que amontoné llevao por mi puta ceguera

Subiré como si el dolor del ayer me persiguiera

Los recuerdos de tu piel de cuando fue de cuando era

Almaceno en un retrato en un rincón de mi cartera

Y sé que en vidas a oscuras me avancé y porté banderas

Y sé que entre la penumbra casi distinguí figuras

Y ahora no se donde coño yo encontré el puto sendero

Pero tengo claro que ahora coge altura

Persiguiendo a mi instinto

Yo recordé el porqué

Soñé un mundo distinto

Y tras el sueño me marché

Y ahora me paro y pienso

Que tengo que volver

Pero me duelen el alma y los pies

Cuando por fin pensé en bajar sabía que ya estaba bajando

Y escarbando en mis miserias pensé que había tocao fondo

Hasta que noté notando buceando bien profundo

Que podía llegar más hondo hasta escaparme de este mundo

Y me vi solo vagando por entre lo peor que escondo

Donde por mas que lo pienso ni lo entiendo ni respondo

Dando vueltas en redondo que aquí todo se confunde

Pues poca verdad es rotunda cuando la razón no cunde

Ақыры биік шыңдарға шығу үшін жүгіргенімде

Мен жолдар мен амалдарды білмеймін

Ішінде немесе сыртында баспалдақ бар ма деп күмәнданамын

Бірақ мен өз реакциямды білемін, вертиго мені жеңе алмайды

Көтерілу күтуге тұрарлық болады

Өйткені мен кетерде күзетші ит те, серік те қалдырмаймын

Мен мұны сыртта танимын

Тоғайдағы қараңғылықтың артында

Мен тек қоқыс қалдырамын

Өкініш пен қоқыс

Мен өзімнің соқырлығыммен жинағанымды алып жүремін

Кешегі азап мені қуып бара жатқандай жоғары көтерілемін

Теріңіздің естеліктері, ол болған кезден бастап

Мен портфолионың бір бұрышында портретте сақтаймын

Қараңғы өмірде алға басып, жалау ұстағанымды білемін

Мен қараңғыда сандарды шығара жаздағанымды білемін

Ал енді мен жолды қайдан тапқанымды білмеймін

Бірақ мен қазір биіктік қажет екенін анық білемін

менің инстинктімді қуып

Неге екенін есіме түсірдім

Мен басқа әлемді армандадым

Ал арманымнан кейін мен кетіп қалдым

Енді мен тұрып ойланып отырмын

Мен қайтуым керек

Бірақ жаным мен аяғым ауырады

Ақырында төмен түсуді ойлағанымда, мен түсіп бара жатқанымды білдім

Менің қайғы-қасіретімді қазып отырып, мен түбіне жеттім деп ойладым

Мен өте терең сүңгуді байқағанға дейін

Мен бұл дүниеден қашқанша тереңдей аламын

Мен өзімді жасырып жүрген ең жамандардың арасында жалғыз жүргенімді көрдім

Қанша ойласам да түсінбеймін, жауап бермеймін

Шеңберлерді айналып өтіп, мұнда бәрі шатасады

Ақыл-ой таралмаған кезде шындық аз естіледі