Devenir le soleil - Helioss, Frederic Gervais, Nicolas Müller

Hommes face au ciel, visages fermés

Poings clos, lèvres serrées

Les pieds dans la poussière

Né d’une seule et mille voix un cri s'élève:

«Le noir a fondu sur nous»

(Le matin n’est pas venu)

Maudissant le zénith constellé d’astres sombres

Un prêtre claque des dents, frissonnant d’un passé

Où les étoiles riaient, se laissaient contempler

Il se penche et écoute le ver qui dans la tombe

Connaît les temps anciens et se les remémore:

«Le soleil est entré au royaume de la mort»

(Der Wurm hat Recht)

Au ventre sec de Nout tissé d’yeux immobiles

(ils scrutent la face de Geb abandonnée des dieux)

Manque le père de toutes choses, le grand joyau serti

Que la belle déesse porte fièrement en son nombril

Orphelin du Soleil qui n’occupe plus les cieux

L’azur est condamné aux déserts infinis

(Les étoiles rient, elles savent

Que Râ ne reviendra pas)

Wait for the man to come

He knows why they whisper

If he can’t bring the sun back

Then who can?

Il suffirait d’attendre que l’horizon stérile

Libère l’astre du jour, jurent les morts à venir

L’homme se tait et attend que des coeurs qui s’arrachent

Grandisse l’acceptation du choisi entre mille

Son chemin est tracé, il sait qu’il mène au pire

Il connaît le Soleil, il sait où il se cache

C’est là, dans la montagne, que le flambeau se terre

C’est là, dans la montagne, que l’homme devra descendre

(Die Tür ist geöffnet)

--Deuxième Chant: Lumière Brûlante--

«Tout ce temps la lumière était là, juste sous nos pieds;

elle servait de

linceul aux corps de nos aînés.

Nous imaginions

Le Royaume des Morts obscur et silencieux.

Nous avions tort: car c’est dans le

ventre d’un volcan que se consumaient

Nos espoirs de repos.»

(Blinde Wut)

«Dans le premier Cercle brûle une rage sans limite;

elle corrompt la chair et

tord les esprits.

Ici tout est clair, à

Seulement quelques lettres de l’aveuglant — mais c’est une lumière sale,

une lumière furieuse qui n’aurait d’existence

Que dans l’exubérance

Blake évoquait les Tigres de la Colère, ignorant de quel feu brûlaient leurs

yeux

Mais Blake n’a jamais atteint le premier Cercle»

(Heilige Wut)

Underneath the skin there’s no flesh and bones, just light and anger

This is where war belongs, this is where madness runs

Infinite webs of life, born, dead and born again

No end to wait, no end to crave

No end to beg, begging is for shadows

«L'homme est descendu dans le cercle pour y chercher les derniers rayons du

soleil;

il n’avait pas imaginé le

Maelstrom, la sueur, les hurlements et la colère.

Tout ce qui était sous terre

criait, et de leurs cris naissait une lumière

Aveuglante.

Les guerriers d'époques anciennes y perpétuaient des massacres

commis des siècles en arrière — ils avaient

Oublié qu’ils étaient morts un jour -, et plus le sang coulait, plus la lumière

grandissait

L’homme crut alors avoir trouvé

Ce qu’il était venu chercher»

(Liebte Wut)

I’ve found what I’ve been looking for

In the rage of men lies clarity

Make me one of thee

Let me hold the fire that’s burning inside you

Even if I know anger is a light no one can bring back

«Quand l’homme fut plein de la lumière du premier Cercle, qu’il s’en fut gorgé

et eut succombé à ses délices, il comprit

Qu’il avait adoré un mirage: la lumière qu’il cherchait n'était pas celle de

la colère des anciens morts, ni celle de la rage

Des futurs vivants, mais quelque chose qui gisait plus loin, et plus

profondément.

La rage consumerait ses os, ses

Tendons et ses muscles — elle le transformerait en une cendre crayeuse.

Il fallait donc descendre, descendre encore

Hélas»

--Troisième Chant: Lumière Morte--

Sur la route du soleil gisent des miroirs fendus

Ils renvoient les échos d’une lumière disparue

L’homme écoute le ver qui chuchote tout bas

Qu’on ne doit à aucun prix revenir sur ses pas

La voie s'étire au loin en pente douce et sombre

La clameur diminue, les anciennes colères tombent

De la lumière du haut ne demeure qu’un halo

Un cercle brûlant de rage, qui disparaît bientôt

Le deuxième souterrain est celui des vestiges

Un crépuscule immense dont les ombres sont liges

L’homme ici n’est pas seul;

il marche avec ses pairs

Pour avancer il doit se fier à sa lumière

Le deuxième souterrain est celui de l’absence

Une lumière y brûlait jadis d’un feu immense

Mais désormais ses cendres en tapissent le chemin

Des cadavres souriants vous y tendent la main

«Reste avec nous», disent-ils, «pourquoi aller plus loin?»

«Ici la lumière couve, apaise, guérit, prend soin»

L’homme regarde alentour, aveugle, et désespère

Car il ne parvient pas à percer ce mystère

Le deuxième souterrain est celui du mensonge

Celui qui prend, étreint, celui qui prie, et ronge

Sous des dehors habiles de paix, sérénité

Rien ne bouge plus jamais, tout y demeure scellé

«Reste plutôt avec nous», continuent les cadavres

«Il n’y a rien plus bas, ceux qui sont morts le savent»

L’homme contemple triste cette vaste étendue

Se souvient du chemin: il n’est donc pas perdu

«Votre lumière est morte, je n’en ai pas voulu»

--Quatrième Chant: Lumière Absente--

J’ai rencontré l’obscurité

Elle marchait devant moi

Me suivait

Et chacun de ses pas dans les miens me rappelait cette fois où je l’avais cru

partie

Fou, je l'étais, de penser que les ombres pouvaient un jour cesser de me suivre

Car le noir est en nous.

Il est le ciment dont nous nous fabriquons

Il ne nous quitte jamais

Alors, j’ai passé la porte

J’ai avancé à sa rencontre

Pour le laisser m’engloutir

(Abondance d’absence et de silence est encore abondance)

Au beau milieu du noir, de ce que j’imaginais être son épicentre,

je me suis assis

Il me parut facile alors d’oublier les raisons qui m’y avaient conduit

Fermer les yeux, être son propre centre

Ne faire plus qu’un avec l’obscurité

Craindre que la mort vienne vous faucher

Car dans le noir rôdent celles qu’on nomme les affamées

Elles chassent les hommes perdus

Elles dévorent ceux qui renoncent

Assourdi de silence

Pourtant je vis encore, je respire cet air noir

Et si les créatures rôdent, elles sont encore loin

(Se lever, il faut se lever)

Contre les ténèbres, avancer

Il n’est qu’un seul remède

Il n’est qu’un seul espoir

(Se lever, il faut se lever)

Rien ne viendra t’aider

Il n’est qu’une seule porte

Il n’est qu’un seul chemin

(Se lever. Il faut se lever)

(Hier ist keine Tür: du bist die Tür)

--Cinquième Chant: Lumière Éteinte--

I’ve been all the way down

I met those who worshipped blood, fear and madness

But I walked

I met the corpses slowly fading to black

They told me to stay with them

But I walked

I met obscurity, and in its center I met myself

I walked again

Men thought light was lying deeper underground

But it was buried inside me

Passée l’obscurité, l’homme poursuit son chemin

Et il descend jusqu’où personne ne peut descendre

Trouve alors le soleil, encastré en son centre

Mais l’orbe ne brille plus.

Il a cherché en vain

Face à lui gît le corps sans vie d’un astre éteint

Une force a étouffé le désir brûlant

Capable d'éclairer le monde et ses enfants

Et a éteint le feu qui couvait en son sein

Mais l’homme se reprend:

«Aucune force ne peut assassiner un astre.

Seulement une absence.»

Et de comprendre enfin que ce sont nos silences

Qui effacent les routes et éteignent les feux

Ses jambes l’abandonnent.

Il s’effondre et se blesse

Aucune prière, aucun chant, plus rien ne vient

Il s’imagine revenir, il repense aux anciens

Et il ouvre les bras: que le noir se repaisse

Ici, le crépuscule des mondes

(devenir le soleil)

Une voix, une seule, résonne, la sienne

(devenir le soleil)

Des tréfonds elle s’embrase

(devenir le soleil)

Elle prend naissance en lui

(devenir le soleil)

Elle déchire ses entrailles

(devenir le soleil)

C’est cette lumière en lui

(devenir le soleil)

Elle lui hurle de briller

(devenir le soleil)

Elle exige de régner

(devenir le soleil)

Devenir le soleil

(devenir le soleil)

Prendre la relève

(devenir le soleil)

Аспанға қараған еркектер, жүздері жабық

Жұдырық түйген, еріндері қысылған

Аяқ шаңда

Бір мың дауыстан туған айқай шығады:

«Бізге қараңғылық түсті»

(Таң келген жоқ)

Қараңғы жұлдыздармен көмкерілген шарықтау

Діни қызметкер өткеннен қалтырап тістерін шықырлатады

Жұлдыздар күлген жерде, өздері ойлансын

Еңкейіп, қабірдегі құртты тыңдайды

Ескі күндерді біледі, есте сақтайды:

«Күн өлім патшалығына кірді»

(Der Wurm Hat Recht)

Қозғалмайтын көзімен тоқылған жаңғақ құрғақ қарнына

(Олар құдайлар тастап кеткен Гебтің бетіне қарап отырады)

Атаны сағынып, Ұлы асыл тасты

Сұлу құдайдың кіндігінде мақтанышпен киетінін

Аспанды енді алмаған Күн жетім

Лазурь шексіз шөлдерге сотталды

(Жұлдыздар күледі, олар біледі

Бұл Ра қайтып келмейді)

Ер адамның келуін күтіңіз

Неліктен сыбырласатындарын біледі

Күнді қайтара алмаса

Сонда кім алады?

Тақыр көкжиекті күту жеткілікті еді

Тәуліктік жұлдызды босатыңыз, өлгендер келеді деп ант етіңіз

Ер адам үндемей, жүректердің жыртылуын күтеді

Мыңның ішінен таңдағанның қабылдауын арттыр

Оның жолы ізі бар, ол ең жамандыққа апаратынын біледі

Күнді біледі, қайда жасыратынын біледі

Дәл сол жерде, тауда, алау тынығады

Дәл сол жерде, тауда адам түсуі керек

(Die Tür ist geöffnet)

--Екінші ән: жанып тұрған жарық--

«Осы уақыт бойы жарық біздің аяғымыздың астында болды;

ретінде қызмет етті

ақсақалдарымыздың мүрдесіне орантады.

елестеттік

Өлілердің қараңғы және үнсіз патшалығы.

Біз қателестік: өйткені бұл жерде

жанып жатқан жанартаудың қарны

Біздің демалуға деген үмітіміз ».

(Соқыр Вут)

«Бірінші шеңберде шексіз қаһар өртенеді;

ол тәнді бұзады және

ойларды бұрмалау.

Мұнда бәрі түсінікті,

Соқырдан бірнеше хат қана - бірақ бұл лас жарық,

жоқ болатын қаһарлы жарық

Қуанышқа қарағанда

Блейк қаһар жолбарыстары туралы айтты, олардың қандай өрт екенін білмеді

көздер

Бірақ Блейк ешқашан Ішкі шеңберге жете алмады ».

(Хейлиге Вут)

Терінің астында ет пен сүйек жоқ, тек жарық пен ашу

Соғыс осы жерде, ақылсыздық осында

Туған, өлген және қайта туылған өмірдің шексіз торлары

Күтудің шегі жоқ, аңсаудың шегі жоқ

Қайыр сұраудың соңы жоқ, қайыр сұраудың көлеңкесі

«Адам сол жақтан соңғы сәулелерді іздеу үшін шеңберге түсті

Күн;

Ол елестеткен жоқ

Айнала, тер, айқай мен ашу.

Жер астында болғанның бәрі

жылап, олардың зарынан нұр пайда болды

Соқыр ету.

Ежелгі дәуірдің жауынгерлері онда қырғындарды жалғастырды

ғасырлар бұрын жасаған - олар болды

Бір күні олардың өлгенін ұмытып кетті - қан қаншалықты көп болса, соғұрлым нұр үстіне нұр

өсіп жатты

Сонда ер адам таптым деп ойлады

Ол не үшін келді»

(Либте Вут)

Мен іздегенімді таптым

Ерлердің қаһарында айқындық жатыр

Мені өздеріңнің қатарына қоса көр

Ішіңде жанып тұрған отты ұстайын

Мен ашудың жарық екенін білсем де, оны ешкім қайтара алмайды

«Адам алғашқы Шеңбердің нұрына толған кезде, онымен шағылысқан кезде

және оның ләззатына бағынды, ол түсінді

Сағымға табынғанын: ол іздеген нұр емес еді

Ежелгі өлгендердің қаһары да, қаһары да емес

Өмір сүретін болашақ, бірақ одан әрі болатын нәрсе және т.б

терең.

Ашу оның сүйектерін, өзінің сүйектерін жейтін еді

Синус және оның бұлшық еттері - ол оны бор тәрізді күлге айналдырады.

Сондықтан төмен түсуге, тағы да төмен түсуге тура келді

Әттең»

--Үшінші канто: Өлі жарық--

Күнге апаратын жолда екі жарылған айналар жатыр

Олар жоғалған жарықтың жаңғырығын қайтарады

Адам сыбырлаған құртты тыңдайды

Біз ешбір шығынсыз қадамдарымызды қайталауымыз керек

Жол жұмсақ, қараңғы беткейде созылады

Шу азаяды, ескі ашулар басылады

Жоғарыдан түсетін жарықтан тек ореол қалады

Көп ұзамай жоғалып кететін ашудың жанып тұрған шеңбері

Екінші жер асты - бұл қалдықтар

Көлеңкелері жатқан үлкен ымырт

Мұндағы адам жалғыз емес;

құрбыларымен бірге жүреді

Ол өз нұрына сену керек

Екінші жер асты - бұл жоқтық

Бірде ол жерде үлкен отпен шам жанды

Бірақ қазір оның күлі жолға түсіп жатыр

Күлімдеген мәйіттер сізге жетеді

«Бізбен бірге болыңыз», - дейді олар, «бұдан әрі не үшін?»

«Мұнда жарық жанады, тыныштандырады, емдейді, қамқорлық жасайды»

Адам жан-жағына қарайды, соқыр, үмітсіз

Өйткені ол бұл құпияны аша алмайды

Екінші жер асты – өтірік

Алған да, құшақтаған да, намаз оқыған да, кемірген де

Бейбітшілік, тыныштық шебер сыртқы көріністері астында

Ештеңе ешқашан қозғалмайды, бәрі жабық күйінде қалады

«Оның орнына бізбен бірге болыңыз», - деп жалғастырады мәйіттер

«Төмен ештеңе жоқ, оны өлгендер біледі»

Адам осынау кең далаға мұңайып қарайды

Жолды есте сақтайды: сондықтан ол жоғалмайды

«Сіздің жарығыңыз өлді, мен оны қаламадым»

--Төртінші канто: Жарық жоқ--

Мен қараңғылықты кездестірдім

Ол менің алдымда жүрді

менің соңымнан жүрді

Оның әрбір қадамы маған сенген кезімді еске түсірді

бөлігі

Көлеңкелер мені кейінге қалдыруы мүмкін деп ессіз қалдым

Өйткені қараңғылық біздің ішімізде.

Ол біз жасайтын желім

Ол бізді ешқашан тастамайды

Сөйтіп есіктен кіріп кеттім

Мен оны қарсы алу үшін алға шықтым

Ол мені жұтып қоюы үшін

(Жоқтық пен үнсіздіктің көптігі әлі де молшылық)

Мен оның эпицентрі деп ойлаған қараңғылықтың ортасында,

Мен отырдым

Сол кезде мені сол жерге жетелеген себептерді ұмыту оңай болып көрінді

Көзіңді жұмы, өз орталығың бол

Қараңғылықпен бір болыңыз

Өлім сені шабады деп қорқыңыз

Өйткені қараңғыда аш деп аталатындар аңдып жүр

Олар жоғалған адамдарды аулайды

Олар бас тартқандарды жейді

Тыныштықтан саңырау

Сонда да мен өмір сүремін, мен осы қара ауамен тыныс аламын

Ал егер жаратылыстар кезіп жүрсе, олар әлі де алыс

(Тұр, тұру керек)

Қараңғылыққа қарсы, алға

Бір ғана ем бар

Бір ғана үміт бар

(Тұр, тұру керек)

Сізге көмектесуге ештеңе келмейді

Бір ғана есік бар

Бір ғана жол бар

(Тұр. Тұру керек)

(Hier ist keine Tür: du bist die Tür)

--Бесінші канто: сөнген жарық--

Мен жол бойы төмен болдым

Қанға, үрейге, жындылыққа табынғандарды кездестірдім

Бірақ мен жүрдім

Мен мәйіттерді баяу қара түсті етіп қойдым

Олар маған олармен бірге қалуымды айтты

Бірақ мен жүрдім

Мен қараңғылықты кездестірдім, оның ортасында мен өзімді кездестірдім

Мен қайтадан жүрдім

Ер адамдар жарық жер астында тереңірек жатыр деп ойлады

Бірақ ол менің ішімде көміліп қалды

Қараңғыдан өтіп, адам өз жолын жалғастырады

Және ол ешкім түсе алмайтын жерге түседі

Содан кейін оның ортасында орналасқан күнді табыңыз

Бірақ шар енді жарқырамайды.

Ол бекер іздеді

Оның алдында сөнген жұлдыздың жансыз денесі жатыр

Жалындаған құштарлықты бір күш тұншықтырды

Әлемді және оның балаларын жарықтандыруға қабілетті

Ішінде лаулаған отты сөндірді

Бірақ адам өзін-өзі тартып:

«Ешбір күш жұлдызды өлтіре алмайды.

Тек болмауы.

Және бұл біздің үнсіздіктер екенін түсіну үшін

Жолдарды өшіріп, шамдарды сөндіретіндер

Оның аяғы оны тастап кетеді.

Ол құлап, өзін жаралайды

Дұғалар, әндер, басқа ештеңе келмейді

Қайтып келе жатқанын елестетеді, ескілерді еске алады

Ал құшағын ашады: қара той болсын

Міне, әлемдердің ымырттары

(күнге айналу)

Бір ғана дауыс естіледі, оның

(күнге айналу)

Тереңдіктен ол тұтанады

(күнге айналу)

Бұл оның бойында туады

(күнге айналу)

Ол ішін жыртып жібереді

(күнге айналу)

Бұл оның бойындағы жарық

(күнге айналу)

Ол оған жарқырап айқайлайды

(күнге айналу)

Ол билік етуді талап етеді

(күнге айналу)

Күнге айнал

(күнге айналу)

Алу

(күнге айналу)