... Et Dieu se Tut - Helioss, Nicolas Müller

Deuil hanté d’une grande présence illusoire

Défaite d’une immense pensée, d’un grand espoir

Les cieux ennuagés confondent finalement le regard

Il fut grand bruit il est silence de marbre

A nouveau les étoiles infinies furent à leur place

La longue errance aveugle vint alors à son terme

Enfin la création ne se voile plus la face

Liberté retrouvée des astres que plus rien n’enferme

Un grand silence derrière les lourdes portes

Immensité vide plongée dans la torpeur

La fin des processions et des longues cohortes

Plus aucun pas ne résonne vers le choeur

A genoux, mains tendues, yeux levés

Ni juste ni pêcheur, simplement égaré

A jamais seul, dans cette absence, perdu

Car ce fut le jour où dieu se tut

Autour des temples s’amassent des ruines

Bientôt les hommes de pierre se couchent

S’assèchent les bassins, se figent les huiles

Se taisent les orgues, se ferment les bouches

Humanité exorcisée, liée de prières, enchaînée de doutes

Dans ce désert aride, comblée de renoncement, vaincue de fautes

Pluie de honte et océan coupable, à la recherche de l’ultime route

Un chemin révélé, une ligne, une corde tendue d’un monde à l’autre

Là où un feu obscur ravageait les âmes, les passions, les corps

Laissons ces souffrances se consumer dans les cendres de la vérité

Faisons de nos larmes un breuvage dirigé vers les vivants et les morts

Avant que faute de devenir nous déclarions «nous ne serons rien, nous avons été»

Réjouissez-vous !

Car nous avons été abandonnés

Embrassez-vous !

Nous ne sommes plus entravés

Étreignez-vous !

Car nous sommes rassemblés

Réjouissez-vous !

Nous sommes à nouveau nés

Dans la joie, mes frères, nous communions

Allègrement, plantons les derniers clous

Portons haut les couleurs du deuil

Et dans la terre, descendons le cercueil

Un grand silence derrière les lourdes portes

Immensité vide plongée dans la torpeur

La fin des processions et des longues cohortes

Plus aucun pas ne résonne vers le choeur

A genoux, mains tendues, yeux levés

Ni juste ni pêcheur, simplement égaré

A jamais seul, dans cette absence, perdu

Car ce fut le jour où dieu se tut

Күллі елес бар аза тұтады

Үлкен ойдың, үлкен үміттің жеңілуі

Бұлтты аспан ақыры көзқарасты шатастырады

Қатты шу болды, мәрмәр тыныштық

Тағы да өз орнында шексіз жұлдыздар болды

Ұзақ соқыр кезбелер содан соң аяқталды

Ақырында жаратылыс енді бетін жасырмайды

Бостандық басқа ештеңе қоршап алмайтын жұлдыздардан қайтарылды

Ауыр есіктердің артында үлкен тыныштық

Бос кеңдік тайраңдап батып кетті

Шерулер мен ұзақ когорталардың соңы

Хорға қарай енді аяқ дыбысы естілмейді

Тізерлеп, қолды созып, көзді жоғары көтеру

Әділ де, күнәкар да емес, тек адасқан

Мәңгі жалғыз, бұл жоқта, жоғалды

Өйткені сол күні құдай үнсіз қалды

Храмдардың айналасында үйінділер үйінді

Көп ұзамай тас адамдар жатады

Бассейндер кебеді, майлар қатып қалады

Мүшелер үнсіз, ауыздары жабылған

Адамзат қуылды, дұғамен байлаулы, күмәнмен шынжырланған

Бұл қуаң шөлде, бас тартуға толы, кемшіліктерді жеңу

Ұят жаңбыры мен кінәлі мұхит, соңғы жолды іздеу

Бір әлемнен екінші әлемге созылған жол, желі, бау

Қараңғы от жандарды, құмарлықтарды, денелерді шарпыған жерде

Бұл азап ақиқаттың күлінде өртенсін

Көз жасымызды өлі мен тіріге бағытталған сусынға айналдырайық

Біз болмас бұрын «біз ештеңе болмаймыз, біз болдық» деп жариялаймыз.

Қуаныңыз!

Себебі бізді тастап кетті

Сүйемін!

Біз енді байланысты емеспіз

Құшақта!

Себебі біз бірге болдық

Қуаныңыз!

Біз қайтадан дүниеге келдік

Қуанышта, бауырларым, біз араласамыз

Қуанышпен, соңғы шегелерді отырғызайық

Жоқтау түстерін жоғары ұстаңыз

Ал жерге табытты түсірейік

Ауыр есіктердің артында үлкен тыныштық

Бос кеңдік тайраңдап батып кетті

Шерулер мен ұзақ когорталардың соңы

Хорға қарай енді аяқ дыбысы естілмейді

Тізерлеп, қолды созып, көзді жоғары көтеру

Әділ де, күнәкар да емес, тек адасқан

Мәңгі жалғыз, бұл жоқта, жоғалды

Өйткені сол күні құдай үнсіз қалды