Identitätsstiftend - Heisskalt

Ich atme die Nacht ein,

Luft anhalten, abtauchen.

Aus dem Wollen wird ein Haben,

wird ein unbedingtes Brauchen.

Schüttel die Zweifel ab,

bevor deren Konsequenzen sich anbahnen.

Aus dem Hoffen wird ein Bangen,

wird ein ungewisses Abwarten

Los, schau mich an und versuch nicht zu blinzeln.

Die vollgeschriebenen Seiten mit Bunt überpinseln.

Ein Lidschlag zu lang, ein Leben zu kurz,

die Augen sind müde doch Schlaf stillt den Durst nicht.

Wir sind immernoch da, fühlen immer mehr, als gesund ist.

Also kommst du mit mir?

Los,

Zweihundert gegen die Wand.

Übertönen das Rauschen.

Wollen nur Stille und Haut,

doch wir brauchen das Laufen.

Süchtig nach Nähe

doch brauchen den Platz.

Wir ringen nach Atem,

doch verachten die Pausen.

Niemals nach Plan,

wenn die Karten auch noch so genau sind.

Schließ ruhig deine Augen.

Aber bleib, bitte bleib hier, bitte bleib da.

Ich

werde wieder fehlen, noch ehe es Tag ist.

und wieder taub, noch ehe wir verstehen.

Und weiter

fest daran glauben, doch weiter unglaublich

stehen und staunen, gelähmt von der Aussicht

und wieder blind, noch ehe wir uns versehen.

Und wieder

bleibt nur für das Bisschen Platz, das auf eine Speicherkarte passt

Steh in so so viel mehr Bildern, als ein Augenpaar erfasst

Die Tage Sekunden und Jahre zugleich.

Und ich sehe von außen

in mich hinein.

Und wieder gehn.

Und wiedersehn.

Es bleibt nur für das kleine bisschen Platz, dass in den so engen Rahmen passt.

So verschwindend gering.

Ein Leben hört auf, wo ein anderes beginnt.

Ich bin nur am Ziel, wenn der Himmel dort versinkt.

Und aus Nähe wird ein Geruch,

wird eine Ahnung.

Aus der Wärme deiner Umarmung

die Kälte irgendeiner Stadt.

Aus dem Schweiß auf deiner Haut

und deinem Atem

wird nicht mehr als was der Fotofilter

am anderen Ende daraus macht.

Aus den Momenten werden Tage,

wird ein Leben.

Aus der Stille wird ein Rauschen,

wird ein Schreien.

Und aus Wünschen werden Worte,

werden Taten

und die Frage, wo es von Allem mal genug ist,

um zu bleiben

(Dank an Mathias für den Text)

Мен түнде дем аламын

Тынысыңызды ұстаңыз, төмен сүңгіңіз.

Қалау барға айналады,

абсолютті қажеттілік болады.

күмәндан арылыңыз

салдары көрінбей тұрып.

Үміт қорқынышқа айналады

белгісіз күтуге айналады

Жүр, маған қарап, көзіңді жыпылықтатпауға тырыс.

Толық беттерді түрлі-түсті бояумен сүртіңіз.

Жыпылық тым ұзақ, өмір тым қысқа,

көз шаршайды, бірақ ұйқы шөлді қандырмайды.

Біз әлі де осындамыз, әрқашан өзімізді сау емеспіз.

Сонда менімен келесің бе?

Кәне,

Қабырғаға екі жүз.

шуды басу.

Тек тыныштық пен теріні қалаймын

бірақ біз жүруіміз керек.

Жақындыққа құмар

бірақ бос орын қажет.

тынысымыз тарылады

бірақ үзілістерді менсінбеңіз.

ешқашан жоспарға сай емес

карталар қаншалықты дәл болса да.

көзіңді жаб

Бірақ, осында қал, өтінемін, сонда қал.

I

күн болмай тұрып қайтадан жоқ болады.

және біз түсінбей тұрып қайтадан саңырау.

Және одан әрі

нық сенемін, бірақ әлі де сенбейді

тұрыңыз және таң қалдырыңыз, көріністен сал

және біз білмей тұрып қайтадан соқыр.

Және тағы да

жад картасына сәйкес келетін орын жеткілікті

Бір жұп көз көре алмайтындай көп суреттерде тұрыңыз

Бір уақытта күндер, секундтар және жылдар.

Ал мен сырттан көремін

маған.

Және тағы барыңыз.

Және тағы кездескенше.

Мұндай тар жақтауға сәйкес келетін аз ғана кеңістік бар.

Соншалықты кішкентай.

Бір өмір екінші өмір басталған жерде аяқталады.

Мен сонда ғана аспан батқанда ғана боламын.

Ал жақын жерден иіс шығады

анықтамаға айналады.

Құшағыңның жылуынан

кез келген қаланың салқыны.

Теріңіздегі терден

және сіздің тынысыңыз

фото сүзгіден артық болмайды

оны екінші жағынан жасайды.

Сәттер күндерге айналады

өмірге айналады.

Тыныштық гуілге айналады,

айғайға айналады.

Ал тілектер сөзге айналады

істерге айналады

және бәрі қайда жеткілікті деген сұрақ,

қалу

(Мәтін үшін Матиасқа рахмет)