Нам снится Афган - Голубые береты

Мечтали мы, что сядем в самолет,

Чтоб со страною этою простится,

Но лишь одно мы знали наперед,

Что нам Афганистан еще приснится.

Приснятся города и кишлаки,

Дороги, солнцем выжженные горы

И смерча вихреватые клубки,

Пустыни бесконечные просторы…

Только раны болят, к непогоде болят,

И опять перевал этой ночью нам снится,

Это память войны, той проклятой войны,

Что оставила в нас своей боли частицы.

И вот когда настал последний час,

Мы все прощанья горечь испытали,

Ведь провожала нас родная часть,

В которой мы давно своими стали.

Но бесконечны жизни перемены,

Года идут своею чередой,

И пусть достойной будет наша смена,

И наша часть пусть станет им родной.

Только раны болят, к непогоде болят,

И опять перевал этой ночью нам снится,

Это память войны, той проклятой войны,

Что оставила в нас своей боли частицы.

Это память войны, той проклятой войны,

Что оставила в нас жуткой боли частицы.

Ұшаққа мінсек деп армандадық,

Бұл елмен қоштасу үшін,

Бірақ біз алдын ала білетін бір ғана нәрсе,

Біз әлі де Ауғанстанды армандайтын боламыз.

Қалалар мен ауылдар армандайды,

Жолдар, күнге күйген таулар

Ал бұралаң дауыл,

Шөлдер шексіз...

Тек жаралар ауырады, олар қолайсыз ауа-райында ауырады,

Бұл түнде біз тағы да асуды армандаймыз,

Бұл соғыстың, қарғыс атқыр соғыстың естелігі,

Бұл оның азабының бөлшектерін бізде қалдырды.

Ал соңғы сағат келгенде,

Бәріміз қоштасудың ащысын бастан өткердік,

Туған жер бізді шығарып салды ғой,

Онда біз әлдеқашан өзіміздікі болдық.

Бірақ өмірдегі өзгерістер шексіз,

Жылдар өтеді

Біздің өзгерісіміз лайықты болсын,

Ал біздің бөлік солардыкі болсын.

Тек жаралар ауырады, олар қолайсыз ауа-райында ауырады,

Бұл түнде біз тағы да асуды армандаймыз,

Бұл соғыстың, қарғыс атқыр соғыстың естелігі,

Бұл оның азабының бөлшектерін бізде қалдырды.

Бұл соғыстың, қарғыс атқыр соғыстың естелігі,

Бізде қорқынышты ауырсынудың бөлшектерін қалдырған нәрсе.