Депрессия - Эпитафия

День дождливый, и в доме темно.

Пробирает от холода дрожь.

Все до капли допито вино

И вокруг беспросветная ложь

Бесполезно кого-то винить,

Не избавиться мне от тоски.

Разорвалась последняя нить.

Боль как обруч давила виски.

Припев:

Заметет снегом вьюга

И меня может нет.

Так зачем же по кругу

Мне бежать столько лет?

Нет ни цели, ни смысла,

Ничего больше нет.

Годы, месяцы, числа.

Нескончаемый бред…

И меня может нет…

Бесконечностью тянется день,

Равнодушно молчит телефон,

И на шторе усталая тень

Погружается в сумрачный сон…

Припев.

И меня может нет…

И меня может нет…

Күн жаңбырлы, үй қараңғы.

Суықтан қалтырап.

Барлығы шараптың тамшысына дейін ішеді

Және үмітсіз өтіріктің айналасында

Біреуді кінәлау бекер

Сағыныштан арылма.

Соңғы жіп үзілді.

Құрсаудай ауыру оның самайларын басып қалды.

Хор:

Боран соғып, қар жауады

Ал мен болмауым мүмкін.

Ендеше неге шеңберде

Мен сонша жыл жүгіруім керек пе?

Мақсат жоқ, мағынасы жоқ,

Артық ештеңе жоқ.

Жылдар, айлар, сандар.

Шексіз ақымақтық...

Ал мен болмауым мүмкін...

Күн тоқтаусыз созылып жатыр

Телефон немқұрайлы үнсіз,

Ал пердеде шаршаған көлеңке

Қараңғы арманға түсу...

Хор.

Ал мен болмауым мүмкін...

Ал мен болмауым мүмкін...