Снежный человек - Электропартизаны

Я снежный человек вышедший из панельной пещеры

Навстречу времени, сбит им с ног,

Застигнут врасплох, шерсть дыбом, морда в крови,

Из асфальта бьёт электрический ток

Нового века!

Бетонный забор водружен на спине,

Виселицы, флагшток

И мутные лужи раздавленных снов в моих одиноких следах

Снежного человека!

Но я жив и снова иду,

Пока солнце не село,

Я встаю и снова иду,

Пока ветер не стих.

В этом мире чужих у меня есть одно странное дело —

Найти своих… найти своих!

И пусть в этом мире давно не осталось

Ни чистых нот, ни чистого снега.

Я знаю, что нет ни конца, ни начала,

Лишь центр кругового бега.

И лопнули струны на треснувшей скрипке,

Но воет смычок звуками feedback’а,

Поймав в переходе подземную песню надежд

Снежного человека!

Да я жив и снова иду,

Пока солнце не село,

Я встаю и снова иду,

Пока ветер не стих.

В этом мире надежд у меня есть одно безнадёжное дело —

Найти своих… найти своих!

Мен панельді үңгірден шыққан қар адаммын

Уақыт өте олар қағып,

Таң қалды, шашы ұшты, тұмсығы қанға боялған,

Асфальттан электр тогы соғады

Жаңа ғасыр!

Артқы жағында тұрғызылған бетон қоршау,

Асқабақ, флагшток

Менің жалғыз іздерімде қиыршық армандардың лай шалшықтары

Үлкен аяқ!

Бірақ мен тірімін және қайтадан барамын

Күн батқанша

Мен орнымнан тұрып, қайта барамын

Жел тоқтағанша.

Бұл бейтаныс адамдар әлемінде менде бір қызық нәрсе бар -

Өзіңдікі... өзіңдікін тап!

Ал бұл дүние ұзаққа кетсін

Таза ноталар, таза қар жоқ.

Білемін, соңы жоқ, басы жоқ,

Тек дөңгелек жүгірудің ортасы.

Жарылған скрипканың ішектері жарылып,

Бірақ садақ кері байланыс дыбыстарымен айқайлайды,

Үзіндіде үміттің астыртын әнін ұстау

Үлкен аяқ!

Иә, мен тірімін және мен қайтамын,

Күн батқанша

Мен орнымнан тұрып, қайта барамын

Жел тоқтағанша.

Бұл үміт әлемінде менің бір үмітсіз ісім бар -

Өзіңдікі... өзіңдікін тап!