Halina Poświatowska - Eldo

Nie mogłem nigdy Pani spotkać, dawno Pani odeszła

Na szczęście dusza jest wieczna i wciąż tu mieszka

Kiedyś przyszła Pani do mnie, roześmiała moje usta

Delikatna, chociaż serc władczyni absolutna

I ojczyzną moją stała się uroda Pani słów

A kruche ściany szczęścia schronieniem dla snów

Lirycznieliśmy sobie, patrząc na świat z ukrycia

Świadkowie, jak rozpadają się cztery strony życia

Zimne oczy gwiazd patrzyły beznamiętnie

Księżyc przeciągał się i mruczał obojętnie

A Pani wiosną haftowała me chodniki w kwiaty

Zimą zaś uchylała zatrzaśnięte raju kraty

Żyłem, jakbym mieszkał w plastrze miodu, nie w domu

Jakby w baśni coś na kształt rajskiego ogrodu

I uczepiłem się tych Pani słów paznokciami

A jasny promień słońca trzymam pomiędzy wargami

Napisałem krótki list do Pani

Dostałem zwrot, mówią «adresat nieznany»

Chciałem zadzwonić - abonent niedostępny

Czekałem pod bramą całą noc — przemoknięty

Moje myśli — stado ptaków, mówiła tak Pani

Próbować je oswoić to jakby bić się z tygrysami

Dzikie, nieokiełznane serce i myśli

Chociaż już prawie martwe, to wciąż napędza zmysły

Chętnie oddałbym to swoje — serio

Chociaż popsute i z kawałków poklejone

To bije, choć czasem ledwo, daje odpór nerwom

Zapala drzazgi wyobraźni, rozświetlając ciemność

Może starczy to na chwilę, na moment

By zdążyć zapisać to, co okryte kokonem

Wydobyć trochę skarbu z kopalni metafor

Niewyczerpane jej dno to suma naszych strachów

Też miewam brak czułości dla swojego ciała

Też lubię gubić się na samotnych cmentarzach

Nie chcę od ludzi nawet mikrona litości

I też myślę ile razy mógłbym umrzeć z miłości

Napisałem krótki list do Pani

Dostałem zwrot, mówią «adresat nieznany»

Chciałem zadzwonić - abonent niedostępny

Czekałem pod bramą całą noc — przemoknięty

Małe kolibry w swoim finałowym locie

Ona wciąż ma siłę, ciało stoi na szafocie

Ostra świadomość konieczności się zbliża

Gdzieś na gałęzi życia kołysze się ostatnia chwila

Płomień żyje idealnie, bo krótko

Nie zdąży się zmęczyć i nie negocjuje z pustką

Nie pozna strachu, zdrady, upokorzenia

Umrze szybko, a przedtem spali wszystko do korzenia

Egzystencja przez chwilę, co olśniewa

Dziś wieczorem w świetle lampy, chłód nocy rozgrzewa

Pani odeszła, lecz nikt nie wie jak umierają ptaki

Rozdają słowa pochowane w drzewach

Мен сенімен ешқашан кездесе алмадым, сен әлдеқашан кетіп қалдың

Бақытымызға орай, жан мәңгілік және осында өмір сүреді

Бір кезде сен маған келгенде ернім күлді

Нәзік, бірақ оның жүрегінде абсолютті

Ал сенің сөзіңнің көркі туған жеріме айналды

Ал бақыттың нәзік қабырғалары - армандарға пана

Біз әлемге тығылып қарап отырып, лирикалық боламыз

Өмірдің төрт жағы ыдырап жатқанда куәгерлер

Жұлдыздардың суық көздері немқұрайлы қарап тұрды

Ай немқұрайлы созылып, міңгірледі

Ал көктемде ханым менің төсемдерімді гүлдермен кестеледі

Қыста болса да жұмақтың торын ашты

Үйде емес, бал ұясында тұрғандай өмір сүрдім

Ертегідегі жұмақ бақшасы сияқты

Ал мен бұл Ханымның сөзіне тырнағыммен жабыстым

Ал күннің жарқыраған нұрын ернімде ұстаймын

Мен сізге қысқаша хат жаздым

Мен ақшаны қайтардым, олар «алушы белгісіз» дейді

Мен қоңырау шалғым келді - абонент қолжетімсіз

Қақпа алдында түні бойы күттім – малындым

Менің ойым – құстардың үйірі, осылай деді Ханым

Оларды қолға үйрету жолбарыстармен күресумен бірдей

Жабайы, ұстанбаған жүрек пен ойлар

Өлі дерлік болса да, ол әлі де сезімдеріңізді қуаттайды

Мен оны шындап бергім келеді

Бөлшектерден сынған және тұрып қалғанымен

Ол кейде әрең болса да, жүйкеге қарсы тұрады

Қиялдың ұшқынын тұтандырып, қараңғылықты нұрландырады

Мүмкін бір сәтке, бір сәтке жетеді

Коконмен жабылған нәрсені сақтау үшін

Метафоралық кеніштен қазына алыңыз

Оның таусылмайтын түбі – біздің қорқынышымыздың жиынтығы

Мен де өз денеме сезімтал емеспін

Мен де жалғыз зираттарда адасып кеткенді ұнатамын

Мен адамдардан бір микрон да аяуды қаламаймын

Сондай-ақ мен қанша рет махаббаттан өлетінімді ойлаймын

Мен сізге қысқаша хат жаздым

Мен ақшаны қайтардым, олар «алушы белгісіз» дейді

Мен қоңырау шалғым келді - абонент қолжетімсіз

Қақпа алдында түні бойы күттім – малындым

Кішкентай колибрилер соңғы ұшуда

Оның әлі де күші бар, денесі тіреуіште тұр

Қажеттілік туралы өткір түсінік пайда болады

Өмірдің бір бұтағында соңғы сәт тербеледі

Жалын қысқа болғандықтан тамаша өмір сүреді

Оның шаршауға уақыты жоқ және ол бос сөзбен келіспейді

Ол қорқынышты, сатқындықты, қорлауды білмейді

Ол тез өледі, ал оған дейін ол түбіне дейін бәрін өртеп жібереді

Таң қалдыратын бір сәтке болмыс

Бүгін түнде шамның жарығында түннің салқыны жаныңды жылытады

Ханым кетті, бірақ құстардың қалай өлетінін ешкім білмейді

Олар ағаштарға көмілген сөздерді таратып жатыр