Безумно любя - Дмитрий Нестеров

Поникших плеч печальный облик,

Немой луны неяркий свет,

И сигареты дым тягучий

Твой размывает силуэт.

Опять одна тихонько плачешь,

Из тонкой чашки кофе пьешь,

И никому не греешь душу

И в гости никого не ждешь.

Из полуночных зеркал он выходит на свет,

Не поэт и не странник, не сон и не бред.

Сквозь обломки эпох он смотрел на тебя,

Шел на свет твоих окон безумно любя.

О ком ты плачешь, Дева Грусти?

И почему в полночной тьме,

Не зажигая ламп настольных,

Читаешь письма при луне?

Чего боишься?

Что скрываешь?

И верность для кого хранишь?

И почему до поздней ночи

Ты в одиночестве сидишь?

Безумно любя

Салбырап тұрған мұңды жүзі,

Үнсіз ай күңгірт жарық,

Ал темекі түтіні тұтқыр

Силуэтіңіз бұлдырады.

Тағы да үнсіз жылайсың

Сіз жұқа кеседен кофе ішесіз,

Ал сен ешкімнің жанын жылытпайсың

Және ешкім барады деп күтпейсіз.

Түн ортасы айнадан ол жарыққа шығады,

Ақын да, қаңғыбас та емес, арман да емес, сандырақтаған да емес.

Дәуірлердің қирандылары арқылы ол саған қарады,

Мен сіздің терезелеріңіздің жарығына ессіз сүйіспеншілікпен кірдім.

Кім деп жылайсың, Мұңды қыз?

Ал неге түн ортасы қараңғыда

Үстел шамдарын жарықтандырусыз,

Сіз ай сәулесіндегі хаттарды оқисыз ба?

Сен неден қорқасың?

Не жасырып тұрсың?

Ал сіз кім үшін адалдықты сақтайсыз?

Ал неге түннің бір уағына дейін

Сіз жалғыз отырсыз ба?

Ессіз ғашық