Петербургская весна - Дима Билан

Я сверяю шаги, я ищу в глубине

Словно стали не те, и как будто во сне

Тихо вздрогнет рука от немой пустоты

Тонут мысли в глазах вечно первой весны

Огни, мосты, пустые сны

Сжигают жизнь часы на стене

Замерзли мы, забыли мы Как город чужой поет о тепле

Затихают огни, город сводит мосты

В окнах тает тепло петербургской весны

В ярком свете луны мы как будто одни

В лабиринте путей вечно странной Невы

Огни, мосты, пустые сны

Сжигают жизнь часы на стене

Замерзли мы, забыли мы Как город чужой поет о тепле

Огни, мосты, пустые сны

Сжигают жизнь часы на стене

Замерзли мы, забыли мы Как город чужой поет о тепле

Қадамдарды салыстырамын, терең ізденемін

Екеуі бірдей емес, түс көргендей

Тыныш бостықтан қол дірілдейді

Ойлар мәңгілік алғашқы көктемнің көзіне батады

Шамдар, көпірлер, бос армандар

Қабырғадағы сағат өмірді өртеп жібереді

Тоңып қалдық, ұмыттық жат қала жылуды қалай жырлайды

Шамдар сөніп жатыр, қала көпірлерді құлатып жатыр

Терезелерде Петербург көктемінің жылуы ериді

Айдың жарқыраған жарығында біз жалғыз қалған сияқтымыз

Мәңгілік бейтаныс Нева жолдарының лабиринтінде

Шамдар, көпірлер, бос армандар

Қабырғадағы сағат өмірді өртеп жібереді

Тоңып қалдық, ұмыттық жат қала жылуды қалай жырлайды

Шамдар, көпірлер, бос армандар

Қабырғадағы сағат өмірді өртеп жібереді

Тоңып қалдық, ұмыттық жат қала жылуды қалай жырлайды