Winter - Desultory

My Dreams are of the Most Torturous,

Horrendous visions of Pain and Torment,

Bleak Nightmares, Visions of Death scarring me

Like a Razor to my wrist.

Sleep is what now I am without,

Restless I often find myself,

At the mercy of my Suicidal thoughts and Misery.

Beyond the Veils of Negative Existence I go,

To where The Coldness in my heart is matched by my Surroundings,

Freezing, Isolated Forests and Endless Graveyards,

Always ringing are Funeral Bells, yet no one is here to die who has not already.

I feel now, and the awareness still is growing,

That I am at one with death,

That I know of dying,

And my death will not be long to wait for.

The somber, Depressive sense of affection she once showed,

I now realize is lost, Cloaked in the shroud blanketing her.

She died with no procession,

Her Funeral Ceremony was into my arms.

And yet,

I still was her only attendant to her final breaths,

Standing in the rain with the Gentle breeze chilling me further.

I feel not as if Happiness and Positiveness are things I wish not to adhere to

in me,

But that I no longer can, for hope is no longer something I recognize,

I have long since given up on life and that something may take away this pain,

For all the things that ever cared about me have gone and have died.

She was the last one I cried for,

Now,

Tears are a pointless and empty output of my concealing sorrow,

For what point is there to cry,

When I know no one will ever see my face again.

The last I could give her was a crudely dug grave,

And the stain of tears and blood spattered upon her cheek,

Growing cold, gathering decay,

Her Mortal Beauty ruined and rotting away beneath frostbitten earth.

But her soul shall go on.

I am cursed, wretched,

I remain.

What point is there?

Along the path of sorrow I shall walk, and along the path of Death I shall

transcend.

The air is getting colder by the day,

I am losing strength and I grow weary of this curse of flesh.

Let me die.

Lord Satan let me die.

Seize from me the life and filthy human blood pushing through my corrupted

veins.

There must be a way out.

There must be a way out.

My skin is growing paler as I wander through the uttermost accursed lands,

Funereal and So Bleak

My eyes are worn and my wrists are in shreds,

My throat is slashed,

I bleed.

I am lost in bewildering percolation, leaving the snow behind me blood red,

But who cares?

Who fucking cares and ever did anyway?

Everyone who may have is rotting and corroding beneath the cold wintry soil.

I am dying, nothing is left, I realize Nihility, and I realize Solitude.

Death, take me in your arms;

I have waited so long

Forgotten,

My pouring blood becoming Ice, my corpse growing colder.

Will she be what awaits me, or shall I be alone forevermore,

In accursed, Utter Darkness and Nothingness.

Менің армандарым ең азапты,

Азап пен азаптың қорқынышты көріністері,

Көңілсіз түндер, өлім туралы көріністер мені тыртық етеді

Білегіме ұстара сияқты.

Ұйқы - қазір менсіз,

Мазасыз мен өзімді жиі табамын,

Менің суицидтік ойларым мен қасіретімнің мейіріміне .

Теріс болмыстың перделерінің арғы жағында мен барамын,

Жүрегімдегі салқындықты айналам сәйкестендіретін жерге,

Тоңған, оқшауланған ормандар мен шексіз зираттар,

Әрқашан шырылдаған жерлеу қоңыраулары, бірақ әлі өлмеген ешкім жоқ.

Мен қазір сезініп отырмын және хабардарлық әлі де өсуде,

Мен      өліммен бір     

Мен өлу туралы білемін,

Менің өлімім көп күтпейді.

Ол бір кездері көрсеткен қайғылы, депрессиялық сүйіспеншілік сезімі,

Мен қазір жоғалып, оны ашуландырып, оны ашуландырдым.

Ол шерусіз қайтыс болды,

Оның жерлеу рәсімі менің құшағында болды.

Сонда да,

Мен оның соңғы тыныс алуындағы жалғыз қызметшісі болдым,

Нәзік самалмен жаңбыр астында тұрып, мені одан әрі салқындатады.

Мен бақыт               мән ұстамайтын  мәселелер                     

 менде,

Бірақ мен енді бұл мүмкін емес, өйткені үміт енді мен мойындайтын нәрсе емес,

Мен өмірден баяғыда                                                                                                                                                                                                                                                     и м д і и ұ н көп айналысуын әлдеқаша айналысудан бас тартты .

Өйткені мені ойлаған нәрселердің бәрі кетті және өлді.

Ол мен үшін ең соңғы жыладым,

Енді,

Көз жасым - бұл менің жасырын қайғы-қасіреттің мағынасыз және бос өнімі,

Не үшін жылауға болсын,

Білсем, енді ешкім менің бетімді көрмейді.

Мен оған соңғы рет дөрекі қазылған бейітті бере аламын,

Оның бетіне көз жасы мен қан дақтары шашылды,

Суық өсіп, ыдырайды,

Оның өлімші сұлулығы аязды жердің астында бұзылып, шіріп кетті.

Бірақ оның жаны жалғасады.

Мен қарғыстым, бейшара,

Мен қаламын.

Қандай нүкте бар?

Қайғы жолымен жүремін, Өлім жолымен жүремін

асып кету.

Ауа күннен салқындап          

Мен күш жоғалтып жатырмын, мен бұл еттің қарғысының шаршысамын.

Өлімге  рұқсат етіңіз.

Ием Шайтан мені өлуге  рұқсат етті.

Менен өмірді                              Менің бұзылғандарымды итеріп жатқан адамдық қанды

веналар.

Шығу жолы болуы керек.

Шығу жолы болуы керек.

Менің терім өсіп келе жатыр, өйткені мен сатқыстаған жерлерде серуендеймін,

Жаназа және сонша бұлыңғыр

Көзім тозып                                    

Тамағым кесілген,

Мен қан кеттім.

Артымда қарды қан қып-қызыл етіп қалдырып, абдырап қалдым.

Бірақ кімге мән береді?

Кімге бәрібір және солай жасады ма?

Барлық адамдар қызды суық топырақтың астында шіріп, тоттанып жатыр.

Мен өліп жатырмын, ештеңе қалмады, мен Нигилитті түсінемін, мен Жалғыздықты түсінемін.

Өлім, мені қолыңа ал;

Мен сонша күттім

Ұмытылған,

Құйған қаным мұзға айналды, мәйітім суып барады.

Ол мені күтіп тұрған болар ма, әлде мәңгілік жалғыз қаламын ба,

Қарғысқа ұшыраған, Қараңғылық пен Ештеңе.